‘Wanneer de grond onzichtbaar wordt omdat ze boven de wolken vliegen, kijkt Marnix haar met ijzingwekkende ernst aan en zegt: Heb je er al eens bij stilgestaan dat hij misschien al veel vaker kan hebben toegeslagen dan je vermoedt? Ze wordt bleek. Natuurlijk heeft ze hier zelf ook aan gedacht. Ze verwachtte alleen niet dat hij het zo expliciet zou uitspreken.’ De gebeurtenissen worden beurtelings beschouwd door het onderzoeksteam en verschillende personages. Dat klinkt ingewikkeld, maar is in feite heel boeiend.
‘Op zulke momenten voelde hij zich zo’n mislukking dat hij het liefst door de grond wilde zakken van schaamte. Kon dat maar. Het groene linoleum van de turnzaal dat onder oorverdovend lawaai openscheurde en hem opslokte in een wereld waarin hij niet de traagste was. Door de pesterijen zonderde hij zich af en gebruikte hij ieder vrij moment om te studeren.’ Kort na elkaar zijn drie vrouwen vermoord die stuk voor stuk een afspraak in Diepenbeek hadden via een datingsite. Patricia Rodiers is undercoveragente en wordt op enig moment ingezet om de vermoedelijke moordenaar in de kraag te vatten. Haar beeld strookt echter in het geheel niet met de man waarmee ze wordt geconfronteerd en Rodiers trekt haar eigen plan. Uiteraard wordt haar dat door het politiekorps niet bepaald in dank afgenomen. Van Effelterre zet dit personage uitstekend en op zeer geloofwaardige wijze neer. ‘Het volgende moment schreeuwt ze het uit van de pijn. Bij het neerkomen heeft ze met haar enkel iets geraakt. Nu voelt ze een vlijmscherpe pijn in haar onderbeen. Ze ligt op een metalen kist, met haar voet tussen twee dozen gewrongen. Ze probeert haar been te bewegen, maar dat lukt niet. Wanneer ze iets warms op haar bovenbeen voelt, draait ze haar arm en ziet een grote, diepe snee in haar pols, waaruit helderrood bloed gutst. Dit is het einde, flitst het door haar hoofd.’ De wijze waarop Van Effelterre de spanning opbouwt en toewerkt naar een verrassend(!) eind is kundig.