Manfred Spitzer is vastberaden en boos. Twee heerlijke ingrediënten waarmee hij een klemmend betoog schrijft tegen destructief gebruik van digitale media. Nee, een gezellig boek is het niet. Een grafisch weergegeven gezin met )-: gezichtjes staat centraal op de kaft. Daarboven prijkt de titel 'Digitale Dementie –hoe wij ons verstand kapot maken', als een dreigende donderwolk.

In navolging van 'Taal is zeg maar echt mijn ding' (2009) heeft cabaretière en columniste Paulien Cornelisse een nieuwe bundeling korte teksten uitgebracht onder de titel 'En dan nog iets'. De teksten verschenen eerder in NRC next, 'Klare taal' of als ingesproken column op de radio. Met een opzettelijke naïviteit ontrafelt Cornelisse de hedendaagse Nederlandse taal. Ze gaat hierbij in op o.a. (voorbije) trends, nieuwe woorden, jongerentaal, vrouwen- en mannentaal, politiek geneuzel, gezegdes en beeldspraken.

Buiten fluiten de vogels, de eerste zomerse dag op een terrasje in hartje Utrecht, een hele dag niets ingepland, een kop koffie en een de zaterdagkrant om te lezen. Geen wolkje aan de lucht. Ik sla de pagina om naar de boekrecensies en stuit op een interview met Sherry Tuckle over haar net uitgekomen boek 'Alone together – why we expect more from technology and less from each other'. Alone together, dat klinkt eenzaam… de lucht betrekt iets.