Daarbij vergat hij om ook maar een ogenblik medeleven te tonen voor de slachtoffers van zijn radicale ingrijpende transformatie (o gut, nu begin ik ook al): de bijna vierhonderd medewerkers die hun baan kwijtraken. Deze medewerkers mogen achteraan in de rij aansluiten bij de duizenden medewerkers van V&D en de andere grote detailhandelsketens die hun baan zijn kwijtgeraakt. Dat even terzijde: die mensen werden werkloos omdat met name het leiderschap van deze ondernemingen zo hopeloos had gefaald.
Waar wij hier in een notendop getuige van zijn, is de totale ongevoeligheid van de hedendaagse elite in onze westerse samenleving. Het zou flauw zijn alleen Rob Heesen hierop aan te spreken. Zo te zien doet hij zijn uiterste best om het tij bij Blokker ten goede te keren. Het gaat helaas veel verder. De top meet zich een godenstatus aan en denkt overal mee weg te komen. Dat er mensen uitvliegen, lijkt ze niet te deren. Dat is gewoon een consequentie van het hedendaagse zaken doen en de zucht naar winstmaximalisatie. Daarover moet men niet zeuren. Ondertussen zit die top geramd. Want deze toppers die zo geweldig goed werk verrichten, vinden dat zij daarvoor wel passend beloond moeten worden. Want anders…? Tja… dan lopen deze bollebozen massaal weg naar het buitenland. En natuurlijk moet er een goudgerande vertrekregeling zijn vanwege het afbreukrisico dat deze titanen lopen.
Kennelijk staan ze er geen moment bij stil dat een manager, die zich jarenlang een slag in de rondte heeft gewerkt, een net zo groot afbreukrisico loopt. Ga maar na: de top vindt dat het vet uit de organisatie gesneden moet worden. Ook al weer zo’n totaal gevoelloze uitdrukking. Dat vet schijnt vooral te zitten in het midden- en wat hogere kader. Je zou maar als 50 plusser op de keien worden gesmeten. Hoe kom je dan nog aan een baan? Trouwens voor de andere medewerkers geldt vaak het hetzelfde. Want vaste contracten liggen bepaald niet meer voor het oprapen. Met andere woorden: de top heeft zich aan alle kanten ingedekt en verkeert ook nog eens in de veronderstelling dat ze nog wel wat extra beloond mogen worden vanwege hun geweldige inspanningen. De rest kan gewoon stikken.
Het doet me denken aan een voorzitter van een betaalde voetbalorganisatie die vertelt dat hij het volste vertrouwen in zijn trainer heeft. Dan weet men zo langzamerhand wel dat de trainer binnen een week een schop onder zijn kont krijgt. Idem dito wanneer de grote baas begint te zwijmelen ‘het menselijke kapitaal is het meest waardevolle wat wij in onze onderneming hebben’; dan weet u wel hoe laat het is. Er vallen harde klappen. Ook op andere manieren sijpelt die gevoelloosheid meedogenloos door.
In Engeland werd onlangs het minimumloon verhoogt met 50p naar £ 7,50. Niet direct een vetpot, maar het lijkt winst. Niet direct. Ketens als Zizzi spelen daar meteen weer winst maximaliserend op in. Het bedienend personeel in deze restaurantketen krijgt weliswaar een hoger loon, maar het management snijdt in de fooienpot (50% in plaats van 70%) en het deel van de servicekosten waar het bedienend personeel recht op heeft. Tja… dat die minkukels die slechts uitvoerders van het werk zijn er wat bij krijgen is natuurlijk helemaal te gek. Dat is uitsluitend voorbehouden aan de elite. Die dan ook nog eens via allerhande louche constructies probeert de samenleving een oor aan te naaien door op grote schaal belasting te ontduiken.
Er is inderdaad een radicale ingrijpende transformatie nodig van de elite in onze westerse samenleving. Een transformatie richting: medemenselijkheid, ethisch verantwoord gedrag en jezelf verdiepen in de consequenties van je beslissingen. Daal eens wat vaker af uit je ivoren toren en ga eens met je mensen, van hoog tot laag, praten. Steek zelf ook eens de handen uit je mouwen. Wie weet pik je her en der nog een nuttige ideetje mee ook. Want het menselijke kapitaal is inderdaad bijzonder waardevol: ze weten vaak beter dan welke consultant ook hoe de vork in de steel zit.
Last but not least: beste CEO realiseer jezelf nou eens dat als jij je geweldige doelstellingen hebt behaald, dat het niet alleen jouw verdienste is maar ook de verdienste van alle medewerkers in je toko. Daar mogen die mensen ook voor worden beloond. En als zij pijn lijden, lijd je mee. Want voor het geval je het even was vergeten: zelfs als CEO ben je ook gewoon een medewerker van het bedrijf. Een medewerker waar wij toch wel iets meer van verwachten dan een houding van ‘na mij de zondvloed’!
