De moord op Harriet Krohn

strong>De veertigjarige Charlo Torp treedt in ‘De moord op Harriet Krohn’ op als hoofdpersoon. Charlo zit diep in de problemen. Hij is al twee jaar werkloos, zijn vrouw is overleden, met zijn tienerdochter heeft hij nauwelijks contact en hij kijkt tegen een speelschuld van 200.000 kronen aan.

Wanneer mij, voor het lezen van dit boek, gevraagd zou zijn of het mogelijk is om een steeds grotere afkeer te voelen jegens de hoofdpersoon in een boek en het toch een goed boek te vinden, dan had ik daar ontkennend op geantwoord. Wat dat betreft was ‘De moord op Harriet Krohn’ voor mij dan ook een waarlijke primeur.

Charlo Torp vermoordt een oude dame om van zijn gokschulden af te komen. Van het overgebleven geld koopt hij een paard voor zijn tienerdochter die al, sinds de dood van haar moeder, niets meer van hem wil weten. Julie verwijt haar vader zijn gokverslaving, alle ellende die dat over het gezin bracht en het feit dat ze daardoor haar toenmalige paard en rijlessen moest opgeven omdat er anders geen geld was voor de begrafenis van haar moeder. Ondanks dit alles vindt Charlo zichzelf een fatsoenlijk mens die meer verdient dan hij krijgt. Alles wat hem overkomt is in zijn beleving onrechtvaardig.

‘Het zal toch niet zo zijn dat ze het heeft overleefd? Stel dat ze zich op haar ellebogen naar de kamer heeft gesleept om daar het alarmnummer te bellen? Dat ze al aangifte heeft gedaan en hem tot in het kleinste detail heeft beschreven?’

Enerzijds vertelt ‘De moord op Harriet Krohn’ over de daad van Charlo Torp, anderzijds verhaalt het boek over zijn geestestoestand. Zijn gedachten, emoties en zelfdestructie.

Een uiterst bijzondere combinatie. Fossum zou Fossum echter niet zijn wanneer ze van deze zelfopgelegde, lastige taak niet weer een succes zou maken. Juist het feit dat ‘De moord op Harriet Krohn’ niet uitsluitend een thriller is maar ook heel veel psychologische elementen bevat, maakt dit boek bijzonder en zeer onderhoudend.

‘Als we in bed liggen en weten dat ons einde nadert. Om dat aan te kunnen, moeten we het leven loslaten. Alles naast ons neerleggen. Als we niets opbiechten, moeten we onze misstappen meenemen in het graf. Dat zou ik niet prettig vinden.’

Op uiterst fijnzinnige en overtuigende wijze weet Fossum de spanning en het verhaal rondom de psychen van haar hoofdpersoon te combineren en tot geheel te verweven. Zij doet dit op geëigende wijze waarbij de auteur een prima schrijfstijl hanteert.