Minimal Management

Verburgt trekt de lezer uit zijn comfortzone met humoristische beeldspraak en briljante ideeën, verpakt in een compact boek dat je onmiddellijk wilt uitlezen. Beheersingsoverdaad is dodelijk voor alle creativiteit, zo stelt Verburgt. Het roept lamlendigheid en weerstand op. De natuurlijke reflex van managers is om daar nóg meer regels tegenover te stellen. De schrijver bepleit het omgekeerde. Wie het hele interne procedurele circus in één keer afschaft, ziet medewerkers tot wasdom komen. Geen verstarring en stil verzet, maar creatieve medewerkers die met toewijding hun werk doen. Geen wollige woorden die problemen verhullen, maar volwassen mensen die proactief en oplossingsgericht te werk gaan. Wie dit boek leest, krijgt onmiddellijk zin om te werken op de werkplek die Verburgt voor ogen heeft. Hij veegt de vloer aan met alle hypocrisie. Met leidinggevenden die beweren dat ze op hun post zitten uit nobele overwegingen, zoals ‘medewerkers leren om de betere variant van zichzelf te worden’. Met hoger opgeleiden die uitsluitend rondlopen omdat ze de afgelopen decennia nu eenmaal met bosjes afgestudeerd zijn, het juiste jargon kennen en daarin de legitimiteit vinden om gezellig mee te sturen met de top. Verburgt is niet geschikt voor gevoelige types en spreekt klare taal. Weg met al die middle managers, senioren, coördinatoren, teamleiders, projectleiders, stafmedewerkers, intern adviseurs en hoe ze ook maar mogen heten. Eén leidinggevende op 120 medewerkers, één P&O-er op de 500, je creëert kleine teams van 8 à 9 man die uitsluitend kerntaken uitvoeren. De rest kan naar huis. Directeuren moeten 5 minuten per dag aan beleid doen en zich niet overal mee bemoeien. Wie daar niks in ziet mag ook naar huis. Plat, platter, platst. Ik hoor u juichen en applaudisseren. Zelf trok ik al op pagina twaalf een grote fles met bubbels open uit blijdschap over zoveel nuchtere logica. Maar de vraag is natuurlijk wel wat er moet gebeuren met al die hoge lakeien. Zij bezetten immers precies de plek waar de beslissingsmacht ligt, of schuren er dicht tegenaan. Eerlijk gezegd heb ik er een hard hoofd in, behalve als de raad van bestuur de ideeën van Verburgt persoonlijk omarmt. Is dat niet het geval, dan is er de optie van de stille eenmansactie. Tips daarvoor biedt het boek achterin, in het grijze gebied (letterlijk). Grapje van de schrijver. Wat natuurlijk ook kan, is dat u zelf zorgt dat Verburgt langskomt om in uw eigen organisatie aan het wiel te zwengelen. Dat hij zich meermaals terugverdient kan elk HEAD-lid eenvoudig becijferen. En in kwalitatief opzicht wordt gezond verstand niet beter en smakelijker geserveerd dan in deze fraaie publicatie. Dit artikel verscheen eerder in Headline