Als Marjolein er, na een noodlottig ongeval van haar man, alleen voor komt te staan, verliest ze meer en meer de controle over haar leven. Spanningen om haar gezondheid, vervelende incidenten op het werk, intriges bij het koor en een bemoeizuchtige moeder… De zorgen stapelen zich op. Ze kan haar dochters, Lisa en Maartje, niet meer de veilige omgeving bieden, die ze zo belangrijk vindt.
Marjolein Maas zoekt wanhopig naar een oplossing. Om de controle terug te krijgen is ze bereid ver te gaan. Gaat ze wellicht een stapje te ver?
‘Mijn vader hoort mijn verhaal zwijgend aan. De zorgen om de verdachte plekken, het onbegrip en gedrag van Luc en daardoor onze verwijdering. Hij neemt af en toe een slok van zijn koffie.’
‘Controle!’ is het knappe debuut van Esther van der Ham. Van der Ham, feitelijk uitgeefster(!), legt zelf een uiterst fijne schrijfstijl aan de dag.
De personages komen prima uit de verf en de dialogen zijn vlot en natuurlijk. Hoofdpersonage Marjolein wil je, als lezer, met regelmaat door elkaar schudden, maar daar gaat het juist goed. Als een auteur dergelijke reacties weet op te roepen met haar personages, nou….dan zijn ze zeer geloofwaardig! Ondanks de irritaties die het hoofdpersonage zo nu en dan oproept, kun je toch niet anders dan respect hebben voor haar volhardendheid en moed.
‘Op dag vijf is het raak. De gordijnen staan open en als ik tussen de struiken doorkijk, zie ik beweging in het huis. Voordat ik uitstap, tel ik tot tien om rustig te worden. Het helpt weinig, mijn ademhaling blijft gehaast. Mijn hart bonkt in mijn keel.’
Diverse thema’s die in ‘Controle!’ voorkomen, raakten mij persoonlijk. Zoals de behoefte aan controle en de wijze waarop de auteur de rammelende relatie van Marjolijn met haar moeder beschrijft en hoe zij stopt met het spelen van rollen in het bijzijn van haar moeder.
‘Je doet mama veel verdriet met je halsstarrige houding. Ze heeft het gevoel dat ze doet wat het beste is voor jou. Je kwetst haar door steeds voor papa te kiezen in plaats van voor haar. Ik doe ook mijn best om met haar in gesprek te blijven en haar te helpen waar kan.’
Van der Ham weet bovendien de spanning in haar boek heel goed op te bouwen. Zonder dat je het in de gaten hebt, geraak je op een punt dat je wel moet doorlezen… Het plot is van hoog niveau en uiterst verrassend.
Het feit dat Van der Ham, met betrekking tot het beschreven ziektebeeld, ervaringsdeskundige blijkt te zijn, kon haast niet anders. Het tentoongespreide invoelingsvermogen bewijst dat.