Hongerige geesten

Gabor Maté laat in Hongerige geesten zien dat we ten diepste allemaal hongerige geesten zijn, op zoek naar verdoving (en verlossing!). Zijn kernboodschap: aan iedere vorm van verslaving ligt trauma ten grondslag.

Of het nu gaat om de ‘prototypes van verslaafden’ (de eenzame alcoholist onder de brug, de succesvolle coke snuivende advocaat op de Zuidas) of onze eigen verslavingspatronen (urenlang scrollen op je te telefoon, tachtig uur werken en het nog niet genoeg vinden of niet kunnen stoppen voordat die hele zak chips leeg is): we vertonen dezelfde patronen en hetzelfde gedrag als die van de tot de verbeelding spekende zwaar verslaafden waar Maté over spreekt. We zijn allemaal hongerige geesten, op zoek naar verdoving én verlossing.

Verslaving in welke vorm dan ook is het gevolg van een psychische en spirituele leegte. Trauma, soms van generatie op generatie doorgegeven, speelt daarbij een grote rol. De meeste trauma’s lopen we op in onze jeugd, met alle gevolgen van dien op latere leeftijd: sociaal isolement en eenzaamheid, stress, angst en uiteindelijk dus die verslavende afhankelijkheid.

Maté pleit ervoor dat we de keten stop zetten door ons trauma te helen in plaats van verslaving te bestrijden met een ‘war on drugs’. We zijn bang om te voelen, bang om bij onszelf na te gaan waar het werkelijk om gaat en dus blijven we de verlossing buiten onszelf zoeken in plaats van in onszelf.

Aan de hand van verhalen uit zijn praktijk, zijn eigen verslavingspatronen en de wetenschap gaat Maté naar de bron van verslaving. Hij laat ons ontdekken dat zelfinzicht en het openen van ons hart de weg is naar heling van verslaving.