Roger Standaert kende een gevarieerde loopbaan in het onderwijs. Achtereenvolgens was hij lerarenopleider, onderwijsbegeleider en de eerste directeur van de dienst die verantwoordelijk was voor de eindtermen in het onderwijs.
Meer over Roger StandaertVan jongs af worden kinderen al geconfronteerd met cijfers op hun toetsen en rapporten. In heel wat gevallen bepalen die cijfers al vroeg hoe het met hen verder zal lopen. Cijfers en metingen hebben een grote waarde voor de toekomst van een kind. Ze zijn verleidelijk en ze maken geen compromissen.
Maar, cijfers en metingen zijn geen neutrale boodschappen. Ze verhullen vaak de werkelijkheid die erachter schuilgaat. Je kunt immers vragen stellen over ‘wat’ gemeten wordt en wat niet. Ook ‘waarom’ en niet in het minst ‘hoe’ gemeten wordt. Het optimisme, dat we alles kunnen becijferen en meten, is vaak bovenmaats. En dat geldt evenzeer voor het meten van de kwaliteit van scholen en zelfs van de kwaliteit van het onderwijs in een land.
In dit boek stelt de auteur indringende vragen over het omgaan met cijfers en indicatoren. Vaak worden cijfers kritiekloos naast elkaar gezet, zonder dat de achterliggende aannames zichtbaar zijn. De signalen van een opkomend technocratisch denken wijzen naar een cultus van meten en cijferen. Vanuit zijn ervaring in het vergelijken van onderwijssystemen, illustreert de auteur de uitwassen daarvan.
Tegelijkertijd schetst dit boek een alternatieve visie vanuit het pedagogisch denken over cijfers, metingen en indicatoren. Het resultaat is een samenhangende, pedagogische kijk op meten in het onderwijs. Die visie heeft zowel betrekking op het evalueren van de leerlingen, als op het evalueren van scholen en van onderwijssystemen. Dit meten moet jongeren helpen om hun talenten zo goed mogelijk te ontplooien, terwijl overbodige mislukkingen worden vermeden. Op die wijze kan de opkomende cijfercultus plaats maken voor een cijfercultuur.
Het boek vermijdt overbodig jargon, zodat het discussiestof levert voor een breed lezerspubliek van geïnteresseerde ouders, politici en uiteraard onderwijsmensen.
