Twee pistooltjes en een dakmus

Hier gaat het om, dacht ik toen ik het verhaal gelezen had. Hier gaat het om bij het schrijven. Vrijheid. Deze schrijver deed waar hij zin in had, zonder zich te bekommeren om hoe het hoort. Of nee, hij deed niet waar hij zin in had, hij deed wat nódig was. Nodig voor het verhaal. 

Lichtvoetig en professioneel struikelend deelt Annet Huizing in Twee pistooltjes en een dakmus haar gedachten over schrijven. Ze doet daar niet hoogdravend of ingewikkeld over, maar onderzoekt nieuwsgierig de vele afslagen die je als schrijver kunt nemen bij het vertellen van een verhaal. Met fragmenten uit de literatuur laat ze zien dat het zus kan en zo en ook nog eens helemaal anders. Daarbij gooit ze met aanstekelijk plezier schrijfdogma’s overboord. Om ze vervolgens weer op te vissen en op haar eigen manier in te zetten. 

Annet Huizing ontrafelt het schrijfproces, laat je lezen met een schrijversoog én staat stil bij die ongrijpbare momenten waarin je verhaal zichzelf lijkt te schrijven. Waardoor je achteraf zegt: heb ík dat bedacht?

Voor iedereen die graag schrijft  en leest