In wetenschap en politiek wordt al geruime tijd een tamelijk theoretische discussie gevoerd over de invloed van instituties op de arbeidsmarkt. Maar wat is er de afgelopen jaren nu precies veranderd aan de manier waarop de overheid, als dan niet in samenwerking met de organisaties van werkgevers en werknemers, het functioneren van de arbeidsmarkt in banen probeert te leiden? En welke gevolgen zou dit kunnen hebben voor de dubbele doelstelling van het arbeidsmarktbeleid; doelmatigheid en rechtvaardigheid?
In dit boek gaat een groot aantal Nederlandse en Belgische experts op deze vragen in. Uitgangspunt daarbij is een brede kijk op wat arbeidsmarktbeleid inhoudt: naast het arbeidsvoorzienings- en het arbeidsvoorwaardenbeleid komen ook het beleid ten aanzien van de sociale zekerheid en beroepsopleiding en scholing aan de orde. Dat levert een beeld op van veranderingen in sturingsconcepten en institutionele arrangementen die verschillende richtingen op wijzen. Het beleid van decentralisatie en sturing op afstand wordt soms gecombineerd met de bevordering van 'marktwerking', dan weer met een aangepaste vorm van corporatisme (het 'poldermodel') - en blijkt best samen te kunnen gaan met het streven van de overheid de regie stevig in handen te houden.
Over de gevolgen van deze veranderingen valt nog niet zoveel met zekerheid te zeggen, maar knelpunten zijn er genoeg om het vermoeden te rechtvaardigen dat zij niet automatisch zullen leiden tot meer doelmatigheid en rechtvaardigheid. De gevaren van inflexibiliteit, selectiviteit en toenemende ongelijkheid blijven op de loer liggen. En tenslotte blijkt ook de licht chauvinistische opvatting dat Nederland het als gevolg van de soepeler verlopende institutionele aanpassingen zoveel beter doet dan België, op een aantal punten op zijn minst genuanceerd moeten worden.
