Teun van Vliet

Het grote litteken op zijn buik herinnert aan de chronische darmontsteking die hem bijna het leven kostte. De ritssluiting op zijn hoofd is van zijn eerste hersentumor. Ook overleefd. Zelfs volledig genezen verklaard. Tot er een tweede volgde. De ergste in zijn soort. Vier jaar geleden werd Teun van Vliet opgegeven. Nog maximaal één jaar te leven luidde de prognose. Maar hij is er nog steeds.
Het idee om het levensverhaal van Teun van Vliet op te tekenen ontstond al in 1987, toen de wielrenner in Villach de beste man in koers was, maar toch geen wereldkampioen werd. Intriges, list en bedrog, hoe zat dat spel in het peloton in elkaar? Ooit gaan we het doen, werd de uitspraak aan het einde van elke volgende ontmoeting. Maar die ontmoetingen werden schaarser en kwamen ten slotte in een heel ander daglicht te staan, vonden hun oorsprong niet meer in de wielrenner, maar in de patiënt Teun van Vliet.
Guido Bindels reisde als journalist ruim een kwart eeuw de wereld rond. Een aanzienlijk deel daarvan bracht hij door met het volgen van wielerwedstrijden. Daarnaast schreef hij de spirituele romans Zielensprong en De Aphrodite van Santorini. In december 2009 ontmoette hij Teun van Vliet weer bij de Wielrenner van het Jaar-verkiezing. Hij werd vergezeld door zijn zus Nita, die meteen met de deur in huis viel: Gaan jullie na al die jaren nu eindelijk eens aan dat boek beginnen? Er is inmiddels meer dan genoeg gebeurd in het leven van onze Teun dat het optekenen waard is.
Wat volgde waren indringende gesprekken over drank, vrouwen, de koers en de dood.

Mart Smeets: De lach van een man die met het leven speelde. En het leven met hem, maar dat wist hij toen nog niet.
Erik Breukink: Er waren renners die hem te levendig vonden, die sliepen liever bij een ander.
Johan van der Velde: Hij is er nog! Op zich is dat al wonderbaarlijk.