Onze samenleving is doordrenkt van het “meten is weten” adagium. We volgen protocollen, en bestuderen statistieken. Kortom, we hebben een controle- en meetobsessie. Maar wat komen we van al dat evalueren eigenlijk écht te weten?
Evaluaties, toetsingskaders, waarnemingsverslagen en nog veel meer systemen worden in de hulpdiensten, de zorg en het onderwijs telkens belangrijker. Almaar meer meten betekent echter niet dat we ook meer weten, of meer met de uitkomsten kunnen. Belangrijke functies zoals luisteren, aandacht geven, goed kijken en nadenken, schakel je eigenlijk uit. Het meetregime leidt ertoe dat we steeds meer het gevoel krijgen dat we niet meer kunnen vertrouwen op intuïtie, kennis en ervaring – met andere woorden: op vakmanschap.
Jarenlang werken met storytelling en veranderen laat zien dat dit soort verhalen, die mensen elkaar toch al vertellen, een mooie aanvulling zijn op de “meten-is-weten”-rapportages en het eindeloze evalueren. Deze verhalen gaan over unieke ervaringen van betrokkenen en professionals en ze worden verteld in hun eigen woorden. De taal in de verhalen is herkenbaar, wekt interesse en zorgt voor verbinding tussen de verteller en de luisteraar. Zo kan een participatief evaluatieproces ontstaan met verhalen die inzicht geven in wat er wérkelijk gebeurde. De dialoog waarin die verhalen boven water komen veroorzaakt tegelijkertijd ook nog eens beweging. In dit boek nemen de bevlogen auteurs u mee op reis naar een evaluatieproces dat statische evaluatiesystemen aanvult en zelfs kan vervangen.
