Stel, je wilt bij je personeel een nieuwe op het eerste gericht nogal controversiële manier van werken introduceren. Of je wilt met een medewerker of met een klant een dramatisch slecht-nieuwsgesprek voeren. Of je wilt over je bedrijf een wervende tekst schrijven voor een website of een brochure. Of je wilt een presentatie of speech voorbereiden die niet alleen het hoofd maar ook het hart van je toehoorders bereikt.
Ik had me als filmmaker en scenarioschrijver nooit gerealiseerd dat de vaardigheden en inzichten waarover ik beschik hierbij behulpzaam konden zijn. Tot het moment dat ik een aantal jaren geleden meermaals werd gevraagd een workshop storytelling te verzorgen.
Storytelling? Wat wist ik daarvan?
Veel, bleek toen.
Scenarioschrijven en storytelling liggen in elkaars verlengde, overlappen elkaar. En mijn ervaring als scenarioschrijver en vooral ook als trainer scenarioschrijven bleek relatief eenvoudig vertaalbaar te zijn naar kennis over het bredere vakgebied van storytelling.
En toepassing van storytelling-principes leidt inderdaad tot betere communicatie, betere gesprekken, betere websites, brochures, presentaties en speeches.
De ontdekking dat ik zonder het te weten een potentiële storytelling deskundige was maakte me zo blij dat ik besloot er een boek over te schijven. Dat werd: Storytelling - De weg naar het hart.
Sommige mensen zijn pure verhalenvertellers van zichzelf. Droge feiten worden in hun handen bijna als vanzelf spannend, dramatisch en aansprekend. Voor deze talenten is mijn boek leuk om te lezen maar niet essentieel.
De meeste mensen zijn helaas echter geen natuurtalenten op het gebied van storytelling. Ik reik in mijn boek de leerstukken, principes, en gereedschappen aan om ondanks gebrek aan aangeboren talent toch een redelijke verhalenverteller te worden.
Ik maak daarbij een onderscheid tussen leerstukken, principes en gereedschappen die de hoofdpersoon of het hoofdprobleem van een verhaal betreffen, die de structuur van een verhaal betreffen en die de cohesie of samenhang van een verhaal betreffen. Waarbij ik steeds veel voorbeelden geef en ook praktische tips hoe het leerstuk, principe of gereedschap in de praktijk toe te passen.
Ik denk dat met name hierin mijn boek zich onderscheidt van andere boeken over het onderwerp storytelling. Ik ben geen theoreticus maar een man uit de praktijk. Juist door mijn ervaring in en uit de filmwereld beschik ik over een onuitputtelijke bron van praktijkkennis en praktijkvoorbeelden.
Voordat iemand zich door toepassing van de in mijn boek behandelde gereedschappen tot een overtuigende verhalenverteller kan ontwikkelen, is het - zo stel ik in mijn boek - wél vereist dat deze persoon eerst zijn eigen persoonlijke privé-verhaal en vervolgens ook professionele verhaal kan verwoorden. Anders blijft het afstandelijk. Ook voor het vinden en vervolgens formuleren van deze eigen persoonlijke verhalen bevat mijn boek handvatten.
Als je je eigen privé- en professionele verhaal eenmaal hebt gevonden en als je kennis hebt genomen van alle in mijn boek behandelde storytelling-tools, kun je jezelf dan ‘verhalenverteller' noemen? Helaas nog niet. Want daarvoor is eveneens vereist dat je in staat bent je uitgedachte verhaal in welke vorm dan ook aan een publiek te presenteren. Daarover gaat het laatste hoofdstuk van mijn boek. Vanuit mijn ervaring als trainer, docent en filmmaker probeer ik de lezer wegwijs te maken in de moet- en mijd-regels waar het het overbrengen van een verhaal betreft.
En dan?
Hoe dan ook baart ook waar het storytelling betreft oefening als enige echte kunst. Maar lezers van mijn boek zullen merken dat zij beter dan vóór het lezen van mijn boek in staat zijn om bij hun publiek niet alleen het hoofd maar vooral ook het hart te bereiken.
En daar gaat het om. Bij storytelling.
Daar gaat het uiteindelijk ook om bij deze blog. Ik hoop dat ik daar enigszins in geslaagd ben.