En toen stond er onder mijn columns in Managementboek Magazine opeens dat ik behalve econoom en journalist ook bestsellerauteur ben. Met meer dan een kwart miljoen verkochte exemplaren van Gouden jaren, kan ik dat moeilijk ontkennen. Bestsellerauteur is, voor zover het überhaupt een beroep is, geen beschermd beroep.

In de jaren 1988-2008 is de lagere middenklasse in de rijke wereld er in reëel inkomen op achteruit gegaan. Net als de allerarmsten in Afrika. Daarentegen schoot de koopkracht van de middenklasse in opkomende economieën als China en India en die van de allerrijksten in veel Westerse landen, Brazilië, Rusland en Zuid-Afrika omhoog.

Het is tegenwoordig de gewoonste zaak van de wereld dat ik als getrouwde vrouw mijn eigen bankrekening open, contracten met uitgevers sluit of een auto koop. Dat had ik zestig jaar geleden allemaal niet zelfstandig, zonder toestemming van mijn man, mogen doen.

Natuurlijk mogen we het belang van Apple-man Steve Jobs niet onderschatten. Dankzij hem zijn wij tegenwoordig altijd en overal bereikbaar. Maar juist omdat we zijn compacte iPhone in één hand kunnen vasthouden of zonder problemen in onze broekzak kunnen laten verdwijnen, lijken de door hem geïnspireerde vindingen in het niet vallen bij de innovaties waaraan Elon Musk werkt.

In de jaren zeventig was Jolanthe (1935) directiesecretaresse. ‘Het was toen heel onbeleefd brieven zonder aanschrijftitels te versturen. De meeste kende ik uit mijn hoofd. Als ik er niet zeker van was wat ik moest schrijven zocht ik het op in mijn agenda.’

Sommige boeken veranderen je kijk op de wereld. Een daarvan is Gerard Heineken – De man, de stad en het bier van Annejet van der Zijl. Mijn blik veranderde niet vanwege de man of het bier, maar vanwege de stad.

In de pauze van mijn lezingen vertellen sommige mensen enthousiast dat ze mijn boek Gouden jaren al aan heel veel mensen hebben uitgeleend.

De vuistdikke roman In het paradijs van de vrouw van Émile Zola kun je lezen als het verhaal van de verweesde Denise.

In 2000 verscheen De lessen van Burn-out. Sinds 2000 zijn die lessen niet wezenlijk veranderd en daarom heeft mijn verhaal, ook al speelt het in de jaren negentig, niet aan belang ingeboet. Integendeel eigenlijk. In het rusteloze internettijdperk van altijd en overal bereikbaar zijn is het hooguit actueler dan ooit. Bij wijze van preview het integrale voorwoord van de hernieuwde editie van mijn boek.

Je kunt het uit medemenselijkheid betreuren dat steeds meer mensen afhankelijk zijn van flexibele contracten en dat baan- en werkzekerheid langzaamaan verdwijnen. Ook om bedrijfseconomische redenen is deze ontwikkeling niet zonder risico's.

Laatst ontbeten mijn man en ik in een hoofdstedelijk etablissement. Dat viel niet mee. Want nadat we onze bestelling hadden opgegeven, duurde en duurde het maar. Er kwam niets op tafel.

Door sjoemelsoftware-affaire bij Volkswagen moest ik denken aan de belangrijkste les die ik ooit heb gekregen van Hans van den Doel.

Sommige mensen luisteren niet en kletsen maar wat. Alsof ze me een diepe wijsheid voorlegde, vroeg een mevrouw na afloop van een lezing over mijn boek Gouden jaren of ik het eens was met de stelling: ‘HET leven is steeds duurder geworden, maar EEN leven is tegenwoordig niets meer waard.’

Nu zijn Matlock en Cromford in Midden-Engeland vooral toeristische trekpleisters. Veel groen, rotsen en snel vlietend water met bruisend witte koppen. In de rivier slalompoortjes waar waaghalzen in kano’s zich tussendoor manoeuvreren.

Als de Sovjet-Unie de Spoetnik niet had gelanceerd, dan hadden wij nu waarschijnlijk geen iPhones en andere Apple-apparaten. Dat laat Mariana Mazzucato, hoogleraar economie en innovatie aan de University of Sussex, zien in haar boek De ondernemende staat – Waarom de markt niet zonder overheid kan.

De kwitantieloper, de melkknecht, de naaister in het lampenkapatelier, de overwegwachter – allemaal hebben ze door automatisering en mechanisatie hun baan verloren.