Luister nou eens naar me!

‘Nou nee, behalve dat ik ooit iemand met een plank op zijn kop heb geslagen en een klasgenoot de tanden uit z’n mond ramde, viel het wel mee. Trouwens het was maar een melkgebit!’

‘Tja... typisch een gevalletje van gebrekkige impulscontrole. Daarom zit u hier. Vanwege al die opstandige gedachten over klantgerichtheid. Ooit gehoord van het beroemde onderzoek van Daniel Goleman?’

‘U bedoelt van de kinderen en de schuimpjes? Waarin ze kinderen naar een kamer brachten en de begeleider elk kind vertelde dat hij een paar minuutjes weg moest en dat het kind daarvoor een schuimpje als beloning ontving? Hij verzekerde elk kind dat als hij zou wachten met het eten van het schuimpje, hij bij terugkeer een extra schuimpje zou krijgen. Ruim tien jaar later interviewden ze de kinderen. Het bleek dat de kinderen die zichzelf in de hand hadden het veel beter deden op school en meer vriendjes hadden.’

Psycholoog nijdig: ‘Als ik er eventjes tussen mag komen, hoe hebt u het op school gedaan?’

‘Och ging wel, ik heb me gered.’

‘Met vriendjes?’

‘Eigenlijk niet zoveel.’

‘Had u later in uw carrière wel eens problemen met collega’s?’

‘Tja... af en toe, maar er zaten ook van die vreselijke etters tussen!’

‘Rustig nou meneer Hoetmer. Ziet u wat ik bedoel? U was het kind dat niet van het schuimpje kon afblijven. U windt zich overal over op. Neem nou die stukjes van u waarin u zich constant afzet tegen klantgerichtheid. Iedereen weet toch dat je naar je klanten moet luisteren?’

‘Dat kan u nu wel zeggen, maar…’

‘Daar gaat u weer! Kijk nou toch eens hoe u er nu voorstaat. U bent verkooptrainer, u staat onderaan de pikorde...!’

‘Ja maar ik red me heel aardig hoor.’

‘Mond dicht, nu ben ik aan het woord. Zoals ik al zei u bent een eenling. U zet zich tegen iedereen af. U schrijft nota bene columns!’

‘Tja... vind ik leuk.’

‘Precies. Maar denkt u dat er iemand is die u gelooft? Natuurlijk niet. Die stukjes van u zijn gewoon een voortzetting van uw ongecontroleerde hang naar meppen uitdelen. U bent in al die tijd niets veranderd. Tegenwoordig noemen wij zo iemand onaangepast.’

‘Maar...!

‘Niks te maren. U…’

Ik onderbreek hem. ‘U luistert geloof ik niet naar me!’

‘Ja zeg, als ik daar aan ga beginnen, is het einde zoek. Ik geef patiënten zoals u mijn aandacht, wek de indruk dat ik luister en ondertussen stel ik mijn diagnose. Als ik de wens van mijn patiënten inwillig, dan kan mijn praktijk wel opdoeken!’

‘Is dat niet precies wat ik beweer?’

De psycholoog vloog uit zijn stoel en greep me bij de keel. ‘U bent een onverbeterlijke ellendeling, een outcast, ik vermoord je!’

Badend in het zweet werd ik wakker. Het was gelukkig maar een nachtmerrie.