Gamestorming

'Gamestorming' is een boek van Dave Gray, Sunni Brown en James Macanufo. De ondertitel is voor mij veelbelovend: Spellen voor vernieuwers en veranderaars. Maar liefst 87 spellen passeren de revue.

Hoewel het boek een goedkoop aandoende kaft heeft, is het van binnen speels vormgegeven en plezierig om door te bladeren. De vormgeving past bij de inhoud. Een dergelijk receptenboek is dan ook niet voor 's avonds op de bank, maar is wel ideaal als naslagwerk voor concrete oplossingen.

De auteurs snappen goed waar spellen wel of niet voor gebruikt kunnen worden. Zeker als de toekomst onduidelijk en onzeker is, helpen spellen om toch het gewenste doel te bereiken. Zelfs als het doel van tevoren niet expliciet is. Spellen passen in een wereld die hoe langer hoe minder lineair is.

Het boek begint met theorie over spellen. En laat ik eerlijk zijn, theorie is niet waar ik dit boek voor aanschaf. Het gaat mij om de spellen. En toch is dit deel van het boek onmisbaar voor het vervolg. Het helpt om te begrijpen hoe games worden gemaakt en dat helpt weer om de games zelf op een juiste manier vorm te geven en uit te voeren.

De 87 spellen die de auteurs beschrijven in hun boek worden verdeeld in vier categorieën:

- basisspellen,

- openingsspellen,

- exploratiespellen

- en afsluitingsspellen.

De spellen zijn echter niet allemaal eenduidig aan één categorie toe te schrijven. Afhankelijk van de context kan een elevatorpitch als exploratiespel én als afsluitingsspel gebruikt worden. En wellicht denkt u: elevatorpitch? Is dat een spel? Een game? Dit is mijn zwaarst wegende bezwaar tegen 'Gamestorming'. De auteurs hanteren een vrij ruime definitie van 'spel' of 'game'. Het gaat in alle gevallen om speelse en gevisualiseerde werkvormen. Maar is het dan ook een spel? De meeste mensen zullen andere verwachtingen hebben: bordspellen, digitale games, kaartspellen, dobbelstenen. En deze elementen komen niet of nauwelijks terug. Is het maken van een visuele checklist een game? Is het plakken van geeltjes speels?

De oorspronkelijke titel was dan ook 'The Visual Thinking Playbook'. Hoewel minder hip dan 'Gamestorming', sluit dat beter aan op de inhoud van het boek. Gevisualiseerde werkvormen zijn voor mij nog geen spellen. Desalniettemin heeft het boek mij, als spellenmaker, veel inspiratie opgeleverd. Waar ik de neiging heb om zaken snel in woorden te vatten, dwingt het boek mij om meer visueel te denken. Door te tekenen en associëren.

Ik heb gelijk een aantal elementen toe kunnen passen in een nieuw spel dat ik heb ontworpen. En dat is de echte waarde van dit boek: directe inspiratie en nieuwe invalshoeken. Ik heb tijdens het bladeren meerdere keren concrete invallen gekregen, die ik direct heb toegepast in mijn eigen spellen. Hoewel het boek dus nogal ruim omgaat met de definitie van spel, is het heel makkelijk om er zelf spellen mee te ontwerpen.

Ik noem het daarom een naslagwerk van gevisualiseerde werkvormen. Want met het bestellen van het boek, heb je nog geen spel(len). Die zul je zelf moeten ontwerpen. En daarin schuilt de echte waarde van het boek: geen hapklare brokken, maar heel veel concrete ingrediënten om zelf het juiste proces vorm te geven. Een kookboek, geen afhaalchinees. En daar hebben veranderaars en vernieuwers uiteindelijk het meeste baat bij.