De auteur Robert Slater portretteert regelmatig CEO's, waaronder Jack Welch, Martha Stewart en John Chambers. En nu dus een portret van Donald Trump, onder de gelijknamige titel. Dankzij mijn eerdere ervaringen met de portretten van Slater rekende ik op een gedegen biografie, chronologisch opgebouwd en geschreven op basis van feiten. Maar dat bleek toch iets anders uit te pakken. In het eerste deel van het boek maakt hij zichzelf tot het belangrijkste onderwerp, door uitgebreid te beschrijven hoe het contact tot stand kwam met Trump. En welke complimenten Jack Welch over Slater had overgebracht aan Trump. Enzovoort Als een kind zo blij vertelt Slater dat hij zelfs mocht meevliegen met Donald Trump... Tijd voor de hoofdpersoon.
Donald Trump, rijk geworden in het vastgoed, in de voetsporen van zijn vader. Ook het vierstappenplan dat Trump gebruikt, is afkomstig van zijn vader: pak aan, doe het goed, maak het af, en ga verder. Het eerste project van Trump is (uiteraard) een succesverhaal. Hij kocht een oud hotel in een op dat moment slechte buurt. Maar door de aanwezigheid van het Centraal Station verwachtte Trump dat de buurt wel zou opleven. Hij sloot deals met Hyatt (die de helft van de aandelen in het project nam), een deal met de gemeente New York (voor het minder betalen van belastingen), en een deal met de banken (gunstige rente).
In 1998 heeft Trump zijn helft van de aandelen aan Hyatt verkocht voor 200 miljoen dollar. Trump plaatst zichzelf in het centrum van de aandacht, dit in tegenstelling tot andere topondernemers en miljardairs die juist liever géén aandacht krijgen. Maar Trump maakt bewust de koppeling van zijn imago en zijn product. Hij straalt succes uit en kan daardoor zijn kantoren en appartementen tegen een hogere prijs verkopen. Zijn merknaam heeft hem begin jaren negentig gered. Hij had negen miljard dollar schuld, maar benaderde niettemin alle grote banken om toch vooral even niets te doen. Zijn boodschap was: “Ik kom groter uit de strijd, want ik ben de enige rechthebbende op de merknaam Trump. Laat het mij de komende vijf jaar proberen, anders zijn jullie je geld definitief kwijt.”
Vijf jaar lang hoefde hij niets af te lossen, en na vijf jaar was het bedrijf winstgevend genoeg om te overleven. Helaas worden de juichverhalen over Trump niet belicht vanuit andere perspectieven. Zijn stijl van leidinggeven (die gepaard gaat met geschreeuw, scheldpartijen, en het op staande voet ontslaan van personeel dat het waagt de 'baas' tegen te spreken) is toch niet het lichtend voorbeeld van leiderschap. Het mislukken van de casinohotels wordt wel beschreven, maar blijft onderbelicht. Waarom?
Het boek 'Donald Trump. Van ondernemer tot merknaam' is geen aanrader. Het bevat geen levensverhaal, en het is volstrekt kritiekloos. Alleen aan te raden voor hen die willen begrijpen hoe Trump zo onmetelijk rijk is geworden door te spelen met de media!
