De 13 geboden

In de inleiding wordt de lezer getrakteerd op het achtereenvolgens overlijden van de moeder, de man en schoonvader van de auteur. De dood, ernstige ziekten, moord en andere drama’s komen voorbij. Wie zich daar niet aan stoort, ziet in dat we veel redenen kunnen hebben in ons leven om ons slachtoffer te voelen. En dat is wat Amy Morin haar lezers voorhoudt: wees mentaal sterk, houd de regie over je eigen leven, hoe verleidelijk het ook is om in zelfmedelijden te vervallen. Dat is een goede en krachtige boodschap, want wie de vertaling maakt van privéleven naar werk weet dat medewerkers vandaag de dag steeds vaker te horen kunnen krijgen dat ze hun baan kwijt zijn. Ook voor die mensen zou dit boek een gids kunnen zijn om energie te putten uit hoop in plaats van energie weg te laten lekken door boosheid en verdriet.

Het boek kent – zoals de titel suggereert - dertien thema’s: onderwerpen waarin mensen goede of verkeerde keuzes kunnen maken. Elk hoofdstuk begint met een verhaal of een anekdote, vervolgens geeft de auteur een aantal vuistregel en herkenningspunten waaruit de lezer kan opmaken of het thema voor hem of haar aan de orde is. Maar voor mij was het boek het meest waardevol daar waar de schrijfster de verbinding legt met andere literatuur. Dan blijkt dat achter die ‘vele open deuren’ veel onderzoek schuilgaat. De schrijfster is bepaald geen persoon die van het drama in haar leven een financieel slaatje wil slaan. Ze is goed op de hoogte van de literatuur en haalt veel relevante en to the point zijnde zaken naar boven. Wat soms jammer is, maar dat is een keuze die zij gemaakt heeft, is dat het soms niet duidelijk is waar ze zich op baseert. Weliswaar staat er een vracht aan bronnen en literatuur achterin het boek, maar er wordt niet altijd naar verwezen. Elk thema leverde mij als lezer nieuwe gezichtspunten op. Een verrassend thema vond ik gebod 11 ‘Heb niet altijd mensen om je heen nodig’. Wat mij betreft erg origineel en zeer treffend voor de huidige tijdsgeest. De auteur legt uit dat veel mensen altijd anderen om zich heen hebben of de radio, tv of iets dergelijks aan hebben staan. Maar ze nemen niet de tijd om eens rustig te gaan zitten. Wat maakt dat ze niet graag alleen zijn? Morin legt uit dat ‘alleen zijn’ een negatieve connotatie heeft in de maatschappij. Ze schrijft: ‘Ouders geven kinderen een time-out als ze zich misdragen en geven daarmee de boodschap dat alleen zijn een straf is’. Een prima observatie die ze verder uitbouwt door de vergelijking te maken tussen ‘alleen zijn’ en ‘eenzaamheid’. Ze geeft aan dat die twee begrippen vaak worden verward. Eenzaamheid is het idee dat er niemand voor je is. Maar alleen zijn in de betekenis van een bewuste afzondering is een keuze die jezelf maakt. Zo staat het boek vol met vele kleine maar zeer nuttige wetenswaardigheden die het lezen meer dan waard zijn. Dit boek heeft de vele drama’s niet nodig om goed te zijn. Wie daar doorheen kan kijken, kan veel plezier beleven aan ‘De 13 geboden’.