En hij heeft groot gelijk. We nemen in hoog tempo afscheid van het Tayloristisch denken waarbij complexe processen in smalle taken worden geknipt die eenvoudig zijn uit te voeren. Maar waarbij wel veel coördinatie en controle, regels en procedures (management- en staftaken) nodig zijn. Bij knippen hoort plakken. We gaan van complexe organisaties met simpele taken naar simpele organisaties met complexe taken. Medewerkers nemen meer verantwoordelijkheid, lossen zelf hun problemen op en tonen initiatief. En we kunnen toe met minder regeltjes en procedures, minder management en staf, maar dat gaat niet vanzelf, zoals Paul Verburgt beeldend betoogt. Pas in de loop van het boek wordt de sleutel onthuld om deze transitie mogelijk te maken: werken in teams. Een krachtig concept, gebaseerd op de sociotechniek uit de jaren ’70 van de vorige eeuw, dat nu pas echt lijkt door te breken. Wat mij betreft sociale innovatie: maak optimaal gebruik van de kennis op de werkvloer, werk op basis van vertrouwen, zorg voor plezier in het werk! Paul wijdt nogal wat woorden aan de beloning van teams. Ik ben eigenlijk meer benieuwd hoe hij aankijkt tegen de beloning van de top, als we de piramideachtige organisaties gaan platslaan en de afstand tussen top en basis gaan verkleinen.
Recensie
Minimal Management
Gezeten als Zeus op de Olympus aanschouwt Paul Verburgt (voormalig CEO) het gedoe en het gerommel waarmee de lagere goden – managers en stafmedewerkers – elkaar lastig vallen en bezig houden. Erger nog: ze houden ook de aardse stervelingen van hun werk en verstoren hun dagelijkse bezigheden.