strong>Mendadium II’ begint met Matteo Fraeyman. Matteo is veroordeeld voor de moord op zijn tweelingbroer Mathis en een kind. De broers runden samen een reisbureau. Mathis komt er achter dat zijn broer het bedrijf als dekmantel gebruikt voor criminele activiteiten. Matteo handelt in kinderen; zijn clientèle zijn pedofielen.
‘Matteo had zijn broer vermoord omdat die dreigde de zwendel te onthullen. Hij had de moord heel geraffineerd in elkaar gezet, maar was toch tegen de lamp gelopen. In die hele affaire had hij daarnaast ook nog een kind vermoord dat hem had kunnen verraden.’
Matteo wordt veroordeeld voor de dubbele moord. Tijdens zijn detentie breekt Matteo’s zoon Eduardo met hem, na hem, uit een soort misplaatst plichtsbesef, geruime tijd wekelijks te hebben bezocht. Wanneer Eduardo en zijn moeder, kort daarna, plotseling van de aardbodem lijken te zijn verdwenen gaan inspecteur Soetaert, zijn partner André en ‘groentje’ Jurian, op onderzoek uit.
‘Soetaert liep langs de slecht onderhouden perken die het gebouw omzoomden, af en toe moest hij zich bukken om onder de takken van onverzorgde bomen door te komen. De zijkant van het kasteel toonde eenzelfde troosteloos beeld als de voorkant en toen hij André’ ontmoette aan de achterkant, nam hij zijn telefoon en toetste het nummer van het zusterbedrijf in.’
De andere verhaallijnen die de lezer gepresenteerd krijgt zijn die van parlementslid Jurgen Verboom en chirurg Jean-Marc Delcourt. De dochter van Verboom is doodziek en kan nog slechts gered worden door middel van een harttransplantatie. Delcourt voert harttransplantaties uit buiten het reguliere circuit. Zijn vriendin regelt de contacten en de betalingen. Volgens haar zeggen helpen ze zo enorm veel mensen en gaan de betalingen naar goede doelen. Dan komt Jean-Marc achter een aantal dubieuze feiten en weigert nog langer operaties uit te voeren.
Hoe komen deze verhaallijnen bijeen en wat heeft het een met het ander te maken? Strobbe brengt alle gebeurtenissen op ingenieuze wijze bij elkaar in een daverend plot met een slot dat je niet ziet aankomen.
‘Eduardo keek de inspecteur nadenkend aan. ‘Toen ik alleen thuis was en me verveelde, heb ik eens rond gesnuisterd in mijn vaders bureau. Normaal was dat heiligdom altijd op slot, maar nu was hij dat vergeten. Ik keek in de bureaulades en in de kasten, gewone nieuwsgierigheid. Toen stampte ik per ongeluk de papiermand om en toen ik alles er weer in propte vielen mijn ogen op een papiertje. Nee, niet op het papiertje, maar op de woorden die erop stonden. Er stond: ‘AB-. Donor geïsoleerd, 01021960’.
‘Medacium II’ is een uitstekende thriller met ingenieuze wendingen en diverse, knap met elkaar verweven, verhaallijnen.
In het begin is het voor de lezer wat lastig om de diverse verhaallijnen uiteen te houden. De verbondenheid wordt echter gaandeweg helder en dan vallen alle gebeurtenissen als puzzelstukjes in elkaar.
Strobbe heeft een fijne schrijfstijl, voorzien van een flinke Vlaamse saus. Wellicht voor sommige Nederlandse lezers bezwaarlijk. Ik vind dat echter uiterst plezierig.
De auteur ziet opnieuw kans zijn lezers niet alleen van het begin tot het einde te boeien, maar hen bovendien diverse keren op het verkeerde spoor te zetten.
Wat Strobbe onveranderd prima doet is het karakteriseren van zijn personages. De wat knorrige Soetaert en de geduldige André kent de lezer al uit het voorgaande deel. Knap detail overigens is dat de auteur voldoende prijsgeeft over het karakter van deze twee mannen, zonder de lezers die hen al kent, te ‘vervelen’.
Mijn enige vorm van ‘kritiek’ is het feit dat er sommige overgangen naar een andere verhaallijn wat al te plotseling worden gepresenteerd. Dat neemt niet weg dat ‘Mendacium II’ een uitstekende Vlaamse thriller is en dat het boek een prima spanningsopbouw kent en dito opbouw.