Daarentegen geniet ik dagelijks van de bezoekers van diverse pluimage aan ons rijkelijk met pinda's, zaden en vetbollen behangen balkon. Ik weet de soorten zelfs aardig uit elkaar te houden.
Maar een lezer ben ik wel.
Ik was dan ook razend benieuwd toen een jaar geleden het eerste nummer op stapel stond van het nieuwe Vogeltijdschrift voor lezers: De Scharrelaar. Dit najaar verscheen alweer het tweede nummer. Ik werd niet teleurgesteld.
Editie 2019/2 is opnieuw een prachtbundel, gevuld met pareltjes van proza en poëzie, van fictie en non-fictie, van grappige, spannende en serieuze bijdragen van verschillende meer of minder bekende Nederlandse auteurs en publicisten. Met aan het eind, zoals het een tijdschrift betaamt, een vaste rubriek (Vogelvrij, over de miskende vogel) en zelfs een prijsvraag.
Ik las elk stuk met smaak. De meeste indruk maakte op mij het artikel van Jean-Pierre Geelen, die - wat mij betreft heel herkenbaar - zijn zorgen deelt over de ontwikkelingen rondom klimaat en biodiversiteit in het algemeen en de vogelpopulatie in het bijzonder. En de paradox van de vogelaar treffend verwoordt: ‘Vogels kijken is niet alleen maar leuk en licht. Wie er oog voor heeft, ziet niet alleen die ene tovervogel, maar ook de duisternis, de dreiging, de kille feiten van de achteruitgang - of erger.'
Nummer 2020/1 verschijnt komend voorjaar. Ik kijk ernaar uit.
Over Marjan Maandag
Marjan Maandag is redacteur bij Managementboek.
