De dynamiek in Silicon Valley is gigantisch, het tempo ligt er moordend hoog en de prestatiecurves gaan exponentieel omhoog. Alles is erop gering de dingen vele malen slimmer, sneller en goedkoper te doen. Het geheim hierachter zal menigeen verrassen. Het was de voormalige sportcoach Bill Cambpell, die zijn klanten uit de hightechwereld dagelijks van nieuwe energie voorzag.
In het bijna een jaar geleden verschenen boek Trillion Dollar Coach geven twee voormalige Google-topmanagers (de derde auteur was de ghost writer) inzage in zijn werkwijze. Voordat hij roem verwierf in Silicon Valley, was Bill Campbell honkbalcoach geweest. Later zou hij topmanager bij bedrijven als Kodak, Apple en Intuit worden. Om ten slotte als coach kind aan huis bij praktisch alle gerenommeerde bedrijven van Silicon Valley te zijn. Omdat hij er zelf voor koos om zoveel mogelijk in de luwte te werken, bleven zijn aanwezigheid en inbreng lange tijd verborgen. Pas na zijn overlijden in 2016 hoefde er niet langer geheimzinnig over te worden gedaan. Het boek schetst tot in detail wat de aanpak van Campbell zo krachtig maakte. Wat was het handelsmerk van deze coach en wat waren de knoppen waaraan hij draaide?
In het boek komen vijf van die knoppen naar voren. Ik zal ze stuk voor stuk noemen. Het startte bij Campbell altijd met positieve energie. Hij straalde dat uit en besmette anderen ermee. Wie in zijn nabijheid verkeerde, werd als vanzelfsprekend op allerlei ‘hugs' - welgemeende omarmingen en aanrakingen - getrakteerd. Zijn energie werkte als een virus: iedereen werd er automatisch door aangestoken. Met speels enthousiasme wist hij zelfs de meest saaie bijeenkomst tot een kinderfeestje te transformeren. Zonder de term te kennen of ooit gebruikt te hebben, was Campbell een ‘natural born' energiecoach. Waar hij ook kwam, hij zorgde meteen voor een sfeer van energieke gedrevenheid en positieve opgewektheid.
De tweede knop waar hij aan draaide was dat hij altijd meteen tot de kern van de zaak doordrong. Campbell was niet bepaald het type coach dat je met behulp van uitgebreide analyses en ‘verder brengende vragen' (de term bestaat heus!) tot diepgaande inzichten bracht. Hij kwam eerder direct to the point. Met behulp van een Socratische aanpak vuurde hij indringende vragen af op zijn cliënten. Door vervolgens actief naar de antwoorden te luisteren, probeerde hij zich samen met zijn cliënten een beeld te creëren van wat er speelde en wat wenselijk was. Hierbij ontpopte hij zich lang niet altijd als een goedwillende vriend. Als hij meende dat er om de hete brei heen werd gedraaid, kon hij onverwacht hard uit de hoek komen. Recht voor zijn raap en niemand sparend, gaf hij dan zijn mening. Dat hij daarbij de relatie met zijn cliënten intact wist te houden, was een gevolg van het feit dat hij het in 99% van de gevallen bij het juiste eind had. Bovendien was iedereen doordrongen van zijn goede intenties. Bill Campbell zei of deed nooit iets uit eigenbelang. Iedereen die met hem samenwerkte, wist dat hij maar één doel voor ogen had: het ‘in hun kracht' zetten van mensen en teams, zodat ze beter konden presteren.
Als je eenmaal weet wat je wil, ga er dan zo snel mogelijk mee aan de slag. Dat was zijn derde draaiknop. Blijf niet steken in oeverloze gesprekken en verspil je tijd niet aan het maken van uitgebreide plannen. Ga vooral praktisch te werk. Probeer te experimenteren en kijk of het werkt. Als dat zo is, ga dan op de ingeslagen weg verder. Probeer niet eerst te denken en dan te doen, maar draai het om. Wie anders doet, gaat automatisch ook anders denken. Diepgravende reflecties waar menig coach zo dol op is, leidden in zijn ogen alleen maar tot navelstaren, piekeren, twijfelen en uitstelgedrag. Mensen werken zich hierdoor onnodig in de put. Terwijl de oplossing onder handbereik ligt: gericht en gedisciplineerd aan de slag gaan.
De vierde draaiknop van deze Amerikaanse energiecoach: maak mensen ervan bewust dat je pas echte vooruitgang boekt, wanneer je samenwerkt met anderen. In alles wat hij deed, ontpopte Campbell zich als 100% teamcoach. Hij hielp bij het opbouwen en vormgeven van teams. Hij had oog voor de juiste spelers op de juiste posities (en stimuleerde de foute spelers op de foute positie om naar een ander team te verhuizen). Hij nodigde mensen uit lagere regionen in de organisatie uit om bij directieteams te komen aanschuiven. En dan niet zomaar stilletjes ergens in een hoekje, maar pontificaal aan tafel met de hoge heren. Hij moedigde mensen uit om hun stem te verheffen, van fouten te leren en optimaal gebruik te maken van elkaars kwaliteiten. Dat had slechts een doel: jezelf en anderen verheffen om het onvoorstelbare te presteren
De vijfde en laatste knop: blijf jezelf ontwikkelen. Hou de zaag scherp. Zorg ervoor dat je gedisciplineerd blijft vasthouden aan je visie en je ambities. Zorg dat je nieuw gedrag tot een gewoonte maakt. Zorg er ook voor ook voor dat je de positieve energie voortdurend aanvult en laat stromen. Want uiteindelijk moet je het allemaal zelf doen.
Tot slot. Mensen en teams die hij coachte hield hij voor dat een succesvolle samenwerking drie randvoorwaarden behoeft: een klimaat van psychologische veiligheid dat werd gekenmerkt door vertrouwen, vrijmoedigheid en de gezamenlijke wil om het verschil te maken. Dat laatste was voor hem van cruciaal belang. Campbell had een hekel aan slappe compromissen. Hij voelde meer voor het principe van wat hij ‘tough love' noemde: vanuit liefde mensen vertellen waar het op staat om hen zodoende over de randen van hun eigen comfortzone heen te duwen.
Over Hans van der Loo
Hans van der Loo richt zich op zelfmotivatie en psychologische veiligheid in teams. Hij is onderzoeker, facilitator en auteur van meerdere bestsellers, zoals 'Kus de visie wakker, 'Psychologische veiligheid','Teaming: de nieuwe realiteit van samenwerken' en 'Gitig gedoe op de werkplek'. deze laatste is Managementboek van het jaar 2024.
