Van zorgbestuurders wordt verwacht dat zij sturen 'op afstand'. Tegelijkertijd worden zij geacht betrokken te zijn bij de patiënten of cliënten van hun instelling, hun medewerkers te kennen en over een grondige kennis te beschikken van wat er in hun organisatie gebeurt. Sturen op afstand. Maar, hoe doe je dat?
De auteur van Z'org met afstand' start met een theoretische verkenning, waarin een begrippenkader en een theoretisch perspectief worden gedefinieerd. Deze vormen het fundament voor het vervolg: de beantwoording van een reeks empirische vragen die gericht zijn op de betekenis die er binnen de zorgorganisaties aan de afstand tussen bestuurder en zorgvloeren wordt gegeven. De praktijk krijgt gestalte door een beschrijving van het werk van drie zorgbestuurders. Zij zijn werkzaam binnen een algemeen ziekenhuis, een organisatie voor zorg en ondersteuning van mensen met een verstandelijk handicap en een organisatie voor verpleging en verzorging. Niet alleen hun werk werd geobserveerd, ook de bevindingen en meningen van managers en medewerkers uit de verschillende lagen en locaties werden in kaart gebracht en geanalyseerd.
'Zorg met afstand' is geen 'kookboek voor succes'; met die intentie is het ook niet geschreven. De uitgave levert een wezenlijke bijdrage aan de vergroting van de kennis over het werk van zorgbestuurders en maakt in elk geval duidelijk welke rol ieder van hen op het lijf geschreven zou moeten zijn: die van verbindende buitenstaander.
