Voor de tweede keer in onze geschiedenis heeft technologie onze manier van samenleven radicaal veranderd. Na de 'eerste vervreemding', die er kwam als gevolg van de exponentiële bevolkingsgroei na de landbouwrevolutie, voltrekt zich nu een 'tweede vervreemding': de groepen waarin we samenleven staan niet langer los van elkaar. Door de globalisering zijn ze steeds meer met elkaar versmolten. Om wereldproblemen zoals klimaatverandering of overbevolking aan te pakken, moeten we voor het eerst op wereldschaal samenwerken.
Gelukkig is de mens geprogrammeerd om samen te werken. Het zit in zijn natuur. Maar om wereldwijd samen te werken moet hij wel voorbij gaan aan zijn aangeboren 'tribalisme'. De huidige politieke context waarin vrijbuitersgedrag hoogtij viert, toont dat dat niet eenvoudig is. Michael Vlerick argumenteert dat er wel degelijk een weg is, dat efficiënt en legitieme wereldwijde samenwerking geen naïeve droom is.
Meer nog, de tijd is er rijp voor. De mens kan voor het eerst in de geschiedenis haar evolutie in eigen handen nemen. We moeten die kans grijpen en een nieuw globaal sociaal contract in het leven te roepen.
Een wereldwijd samenwerkingsmodel waarin burgers het écht voor het zeggen hebben.
