Het valt me tijdens presentaties bij organisaties en netwerken iedere keer weer op hoeveel onbegrip er is rondom het thema millennials. Managers begrijpen niet goed hoe ze met de ‘grootsheidswaan’ van millennials moeten omgaan: ‘Ze willen gelijk manager worden, promotie maken, zelf hun tijden bepalen, veel verantwoordelijkheid hebben en aan de lopende band complimentjes ontvangen. Als ze dat niet krijgen zeggen hun baan op. Als je het wel geeft dan loop je het risico dat iemand snel opgebrand raakt.’
Aan de andere kant heb je de millennials die zich vaak niet gehoord en onbegrepen voelen. Ze worden vaak als jong talent en frisse wind in huis gehaald, veelal met de belofte dat ze snel kunnen groeien en impact kunnen maken. Eenmaal binnen worden ze geacht zich te schikken naar de huidige organisatiecultuur en moeten ze enkele jaren taken uitvoeren die minimale impact hebben. Dus in plaats van dat ze een verschil kunnen maken en de organisatie future proof maken, wordt hun werkplezier en energie vakkundig uit hen gezogen.
De mismatch tussen de realiteit en verwachtingen van het werk is een verklaring voor het groeiend aantal depressies en burn-outs onder millennials. De vraag blijft: waar komt de ‘grootheidswaan’ van millennials vandaan komt en hoe kan daar mee worden omgegaan? Deze grootheidswaan komt voort uit de overtuiging ‘ik wil dit’ en/of ‘ik moet dit kunnen’. Millennials zijn er van overtuigd geraakt dat ze van alles kunnen en dat er van alles mogelijk is. Wat we geloven bepaalt ons gedrag, zo staat in veel psychologie- en managementboeken beschreven.
Dat deze overtuigingen zo sterk in ons zitten heeft te maken met twee factoren: opvoeding en maatschappij. Tijdens onze opvoeding werd door opvoeders en onderwijzers veel rekening gehouden met onze wensen en behoeften. Er was bijvoorbeeld meer ruimte voor de ontwikkeling van onze talenten en vakanties werden uitgezocht of ze wel kindvriendelijk genoeg waren. Dat was in de tijd van onze ouders vaak wel anders. Ook de wederopbouwmentaliteit sijpelde nog door in onze opvoeding. We leerden dat zekerheid en veiligheid geen gegeven zijn, en dat hard werken en succes belangrijke waarden zijn. Met deze mentaliteit zijn wij de maatschappij in gegaan.
Wij terecht gekomen in een individualistische maatschappij waarin het aantal kansen en keuzemogelijkheden ongelimiteerd lijkt. Dit geldt niet alleen voor de economie maar bijvoorbeeld ook voor het (hoger) onderwijs. Momenteel is 48% van de millennials hoger opgeleid. Dit heeft op jonge leeftijd al voor een flinke prestatie- en concurrentiedruk gezorgd. De lat en de daarmee gepaarde verwachtingen zijn omhoog gegaan. Doordat alles kan en mogelijk is, wordt het niet halen van de lat als persoonlijk falen ervaren. Dat kan leiden tot burn-outs en depressies.
Wat de oplossingen zijn? Belangrijk is volgens mij dat we beginnen met open en eerlijke gesprekken te voeren. Dat geldt niet alleen voor recruimentpraatjes en sollicitatiegesprekken, maar ook in onze alledaagse gesprekken. Vragen als ‘wat wil je nu echt?’, ‘waarom wil je dit of vind je dat je dit moet kunnen?’ en ‘wat is realistisch?’ kunnen de prestatiedruk verminderen en een hoop teleurstelling achteraf voorkomen.
Vanzelfsprekend zijn er nog meer worstelingen waar millennials mee kampen. Deze worstelingen en haar oplossingen staan beschreven in Het millennial mysterie.
Jasper Scholten (uit 1986, dus zelf een millennial) heeft zijn baan bij een grote multinational opgezegd omdat het werk hem niet gelukkig maakte. Hij is gaan schrijven en geeft lezingen en trainingen over persoonlijke ontwikkeling. Hij is de auteur van Het millennial mysterie.
