Aan de basis van 'Van weten naar doen' lag een vraag van een vriend van Blanchard. Die vroeg Blanchard om na te denken over zijn grootste teleurstelling in zijn loopbaa. Blanchard antwoordde hierop dat dit was dat zijn werk geen blijvende impact op mensen bleek te hebben. Hij realiseerde zich dat er een enorme kloof was tussen weten en doen. Om deze kloof te dichten zocht hij contact met coauteurs Paul J. Meyer, pionier op het gebied van gedragsverandering en Dick Ruhe, een talentvol spreker, die hem zou helpen met het verspreiden van zijn gedachtegoed.
Het boek is geschreven als een soort 'roadmovie' waarbij je als lezer op de achterbank zit. Geschreven vanuit een derde persoon wordt het verhaal verteld van een auteur die op zoek is naar een antwoord op de vraag hoe de kloof tussen weten en doen kan worden overbrugd. Zijn ervaring is dat lezers van zijn boeken of toehoorders van zijn presentaties na aan maand nog maar vijf procent van de opgedane kennis kunnen terughalen. Op enig moment treft de auteur in het tijdschrift Fortune een artikel aan van de hand van de legendarische zakenman Philip Murray.
Hij raakt gefascineerd door Murrays lange geschiedenis als goeroe op het gebied van persoonlijke ontwikkeling en besluit contact met hem op te nemen. Dit blijkt het begin van een lange reis, op zoek naar een antwoord op de vraag hoe de kloof kan worden gedicht tussen weten en doen. Er blijken drie belangrijke redenen te zijn waarom mensen uiteindelijk niet doen wat ze hebben gelezen of geleerd.
De eerste reden is dat mensen een overdosis informatie krijgen en vervolgens niet weten wat ze ermee moeten doen.
De tweede reden is het zogenoemde negatief filteren, ofwel: als je iets positiefs leert, zelfs als het over jezelf gaat, hebben mensen de neiging het te negeren of te ontkennen.
En de derde en laatste reden is dat er vaak een gebrek is aan follow-up.
Murray vertelt de auteur hierover: 'herhalen is de sleutel om mensen werkelijk in praktijk te laten brengen wat ze weten.' Via Murray komt de auteur met diverse personen in contact, die hem allen helpen met het vinden van een antwoord op de vraag hoe de kloof tussen weten en kennen kan worden overbrugd. Zo spreekt de auteur met een golfmaatje van Murray over de hoeveelheid informatie die mensen krijgen.
De belangrijkste leerpunten die hij meekrijgt van de golfer zijn dat het loont om weinig informatie vaker te lezen, in plaats van veel informatie eenmalig, dat regelmatige herhaling van de opgedane kennis noodzakelijk is en dat mensen beter in staat zijn om creatief te denken en tot grote dingen in staat zijn zodra ze kennis weten vast te houden.
Na de golfer brengt Murray de auteur in contact met de directeur van het bedrijf waar Murray werkt. De auteur leert hier over het 'groenelichtdenken'. Kort gezegd: als er gevraagd wordt om een reactie, moet je jezelf dwingen om te beginnen met een of meerdere positieve reacties.
Tot slot spreekt de auteur met de HR-manager van Murray, een man die de auteur alles vertelt over een follow-up en de kracht van herhaling. De auteur krijgt te horen over een leersysteem dat het positieve benadrukt en dat er als volgt uitziet: vertellen, laten zien, laten doen, observeren, vooruitgang prijzen en/of bijsturen.
In de epiloog wordt verteld hoe de auteur zijn inmiddels goede vriend Murray uitnodigt om een presentatie bij te wonen. Een presentatie waarin de auteur vertelt over alles wat hij tijdens zijn roadtrip heeft geleerd en hij zijn toehoorders antwoorden biedt op de vraag hoe de kloof tussen weten en doen kan worden overbrugd. Murray zit als een trotse toehoorder op de eerste rij: 'mijn vriend heeft werkelijk alles begrepen. Hij leert niet alleen de aanwezigen hoe ze moeten doen wat ze weten, maar doet het in zijn eigen leven ook.'
De manier waarop Blanchard vertelt is uniek en hij weet me als lezer mee te nemen in zijn enthousiasme. Hij heeft het talent om je als lezer het gevoel te geven dat je met de hoofdpersoon van het verhaal, de auteur, meereist. Je bent aanwezig bij de vele gesprekken die hij voert, je kijkt over zijn schouder mee wanneer hij aantekeningen maakt en je ervaart dezelfde nieuwsgierigheid als de auteur in je zoektocht naar hét antwoord op de vraag.
Het verhaal dat Blanchard vertelt is niet nieuw. Sterker nog, het aangehaalde leersysteem doen mij sterk denken aan de leerstijlen van Kolb en dat herhaling doet leren is al langer bekend. Echter geeft hij de nodige praktische tips op welke manieren je herhaling kunt stimuleren. Wanneer je bijvoorbeeld een training geeft en je bij de cursisten echt een gedragsverandering teweeg wilt brengen, adviseert hij, naast het alom bekende maken van aantekeningen, aantekeningen binnen 24 uur door te lezen en er opnieuw een samenvatting van te maken en ze binnen een bepaalde periode te delen met andere geïnteresseerden.
Wat tot slot nog een leuke toevoeging is, zijn de post-its die her en der door het boek te vinden zijn met daarop de aantekeningen van de auteur, die hij maakte tijdens de vele ontmoetingen die hij had tijdens zijn roadtrip. Wanneer je een praktisch boek zoekt dat antwoorden geeft en je bruikbare handvatten aanreikt om een gedragsverandering te realiseren bij jezelf of mensen in je omgeving dan is dit boek een echte aanrader!
Over Amber Zwartbol
Amber Zwartbol is onderwijskundige (bij een overheidsinstantie).
