De kleine prinses

In 'De kleine prinses' stellen de auteurs pijnlijke vragen niet zelf, maar via het personage Prinses Marenne, die de taak krijgt een Blauwe Kikker te realiseren. Dit project is het eerste voor de jonge prinses, die zo haar eerste stappen zet op het gebied van projectmanagement. Ze ontdekt tot haar grote verbazing dat daarbij meer komt kijken dan verwacht. De menselijke factoren verbazen haar daarbij het meest; al die verwachtingen die men heeft, moeten op de een of andere manier worden ingelost. Haar ontdekkingsreis door projectenland levert een fris reisverslag op, bekeken door de ogen van een nieuwkomer. Tijdens deze zoektocht wordt voornamelijk ingegaan op de sociale kanten van een project. Tussen de regels door valt duidelijk te lezen dat huidige projectmanagementmethodes teveel gevangen zitten in vaste processen en stramienen. Dit paradigma wordt ook nog eens in stand gehouden door de verschillende omgevingsfactoren. De beste metafoor in het boek is de hond Prince2. Dit diertje kan alleen uitgelaten worden via de bekende paden, loopt nooit nieuwe wegen in en weet precies op welke plekken hij zijn behoefte doet. Met andere woorden: het lopen met Prince2 is het creëren van een schijnzekerheid, waarbij de controle volledig in een vast stramien wordt gehouden. Dit slaat creativiteit, in de vorm van onbekende paden, volledig dood. Dit sprookje heeft dan ook parallellen met dat andere volksverhaal getiteld 'De nieuwe kleren van de keizer'. Niemand durft te zeggen dat de keizer geen kleren draagt. Hetzelfde geldt voor verstard projectmanagement; niemand durft te zeggen dat dit soms niet werkt. Gelukkig laat Prinses Marenne ons zien dat een externe blik de tekortkomingen van de huidige methodieken blootlegt. 'De kleine prinses' kan beschouwd worden als een inspiratie voor huidige projectmanagers. Maar de echte waarde zit in de realisatie dat vastgeroeste managementprocessen niet meer van deze tijd zijn. Door haar onbevangen blik kan Prinses Marenne alleen verbaasd zijn en vragen stellen die in een organisatie normaal gesproken niet gevraagd mogen worden. Het is ironisch genoeg spijtig dat er een sprookjesmetafoor voor nodig is om kritiek te uiten die in een bedrijfscultuur niet geaccepteerd zou worden. En alleen daarom al is 'De kleine prinses' een prijzenswaardig boekwerk.