Mooi dat er een nieuw boek van een Nederlandse auteur verschijnt over strategie. Mooi ook dat het een boek is met diepgang en niet zo'n hijgerig managementboekje met veel oneliners en praktische tips. Mooi ook dat het boek een eigen karakter heeft door de persoonlijke en oprechte aanpak van de auteur. Natuurlijk kan ik flauwtjes opmerken dat de gemiddelde lezer niet zit te wachten op al die persoonlijke ontboezemingen van de Leo van de Voort, maar dat doe ik niet want ik vind deze aanpak van lef getuigen. Maar is 'Nooit meer strategiepijn' inderdaad het Nederlandse antwoord op Hamel en Prahalad zoals iemand op de binnenflap opmerkt?

Het is goed dat er een boek met een ander geluid verschijnt. Een ander geluid omdat het, zoals de titel al aangeeft, een optimistisch geluid is over de economie, het milieu, de aarde en de mensheid. De 21ste eeuw wordt gewoon weer een betere eeuw om in te leven voor de mens. En zoals dat bij een controversieel boek hoort, zijn er ook lieden die er tegen ten strijde trekken. Matt Ridley staat bekend als een 'right-winger' die voor vrije marktwerking is en huiverig staat ten opzichte van overheidsbemoeienis. Biedt 'De rationele optimist' een te optimistische kijk op de toekomst?

Economen zijn, zeker als hun manier van denken niet meer uitgezet kan worden, rare lui met een eigen taaltje. Een paar jaar geleden vond ik dat Levitt en Dubner deze rare manier van denken fraai illustreerden in hun populaire boek 'Freakonomics'. Het recente verschijnen van de opvolger 'Superfreakonomics' vormt voor mij een mooie aanleiding om eens wat dieper op het economendenken in te gaan. En alvast een deel van de evaluatie: het boek is soepel geschreven en ook voor leken prima te lezen. Het boek illustreert overtuigend de voordelen die economendenken kan hebben maar laat af en toe ook iets van de valkuilen ervan doorschemeren.

Hoewel beide boeken eenzelfde onderwerp en focus hebben, vullen 'Vrije val' van Joseph Stiglitz en 'Wat als de markt faalt?' van John Cassidy elkaar prima aan, een reden om ze beiden in een bespreking op te nemen.

Hoewel beide boeken eenzelfde onderwerp en focus hebben, vullen 'Vrije val' van Joseph Stiglitz en 'Wat als de markt faalt?' van John Cassidy elkaar prima aan, een reden om ze beiden in een bespreking op te nemen.

Waarom is 'Kijk op ketens' van Prof. Grijpink en zijn studenten interessant? Omdat het gaat over de grootschalige toepassing van informatie- en communicatietechnologie waar veel partijen en veel geld mee gemoeid is. Grootschalige toepassing van ICT in ketens van aan elkaar geschakelde partijen levert zelden tot nooit op wat men er van verwacht.

Waarom is het houden van toezicht eigenlijk nodig of nuttig? Wat zit daar voor economische logica achter? Het is aardig het zeer lezenswaardige boek 'De grote recessie' (2009) van het Centraal Planbureau te volgen op dit punt.

Om maar met de deur in huis te vallen: ik weet op basis van 'Strategie maakt het verschil' nog niet zo zeker of strategie het verschil maakt. Het gaat hier om een verzameling van 25 gebundelde artikelen over strategie naar aanleiding van het afscheid van prof Jan Eppink aan de Vrije Univeriteit Amsterdam.

Inkoop heeft binnen organisaties de laatste decennia veel bereikt. Volgens de auteur van het boek 'Inkoop, een nieuw paradigma', Gerco Rietveld, marcheert inkoop van backroom naar boardroom. Maar de marsroute in de goede richting kan niet worden afgemaakt omdat er sprake is van een glazen plafond, inkoop wordt door de bestuurders niet als een serieuze gesprekspartner gezien. Rietveld laat het in dit boek niet zitten bij een analyse maar komt ook met een oplossing.

Matthijs van Nieuwkerk en Pauw & Witteman zullen de auteur van dit boek nog niet gebeld hebben met een verzoek iets over zijn nieuwe boek te komen vertellen. De boodschap is te complex om in een paar oneliners uit te leggen. De inhoud wijkt misschien ook te veel af van het mainstreamdenken, gaat te veel in tegen de gevestigde belangen. 

Ik g

Sommige collectieve taken kun je gewoon niet verzelfstandigen of privatiseren. Neem de Nederlandse Spoorwegen: die moesten zo nodig winst maken. Nou, da's vorig jaar gelukt. Gefeliciteerd. Maar daartegenover staat malheur. 

Orga

'We gaan een Handboek soldaat voor de interim manager schrijven', moet Jacques Reijniers hebben gedacht. Want het wordt een zooitje in Nederland met de 20.000 interimmers die we nu zo'n beetje hebben rondlopen. We zullen de wereld eens laten zien dat interim management een vak is, dat niet elke beunhaas zich interim manager kan en mag noemen. Wij, de echte Interim Managers, werken namelijk met een echt model, het 3-C model voor Interim Management, en zijn aangesloten bij clubs als de Raad voor Interim Management en de Nederlandse Orde van Register Managers. Jacques Reijniers breekt samen met een aantal collega's een lans in 'Interim Management: het vak'.

Wie wil er nu geen compleet en handzaam model om gedrag van mensen, of je dat nu zelf bent of dat het iemand anders is, op systematische wijze te doorzien en te sturen? Ons gedrag bepaalt namelijk voor een flink deel hoe succesvol of plezierig we dit leven op aarde doorbrengen.

Niet mooi of meeslepend geschreven. Maar wel een boek met een duidelijke boodschap. Traditionele managers doen het niet goed. Ze leggen te veel nadruk op de negatieve kanten van hun medewerkers. De negatieve kanten die alsmaar aandacht krijgen en verbeterd moeten worden.

Er is krapte op de arbeidsmarkt en dus is het zaak om nieuwe medewerkers te boeien om ze vervolgens aan de organisatie te binden. Wat dat betreft komt het nieuwe boek 'Binding en motivatie: acht adviezen voor employment en marketing' van Steven ten Have, Suzanne Weusten en Joop Bolweg precies op het goede moment.