In het boek vertelt Ronson bijvoorbeeld het verhaal van Justine Sacco. Vlak voordat de pr-dame het vliegtuig naar Zuid-Afrika instapt, twittert ze naar haar 170 volgers: ‘Going to Africa. Hope I don’t get AIDS. Just kidding. I’m white!’. Een paar uur later, als Sacco in het vliegtuig zit, gaat de misplaatste grap ‘viral’ en wordt ze zelfs een ‘trending topic’ op Twitter. Miljoenen twitteraars weten op dat moment dat dit het einde is van haar baan, alleen Sacco niet. Die zit nog in het vliegtuig.
‘All I want for Christmas is to see @JustineSacco’s face when her plane lands and she checks her inbox/voicemail’, schrijft iemand. Die wens komt prompt uit, want op het vliegveld wacht @Zac_R op Sacco. Hij neemt een foto van haar en slingert die de wereld in met het bijschrift: ‘Yup @JustineSacco HAS in fact landed at Cape Town International. She’s decided to wear sunnies as a disguise.’
Sacco is slechts een voorbeeld van een onbekend persoon die op Twitter aan de schandpaal wordt genageld met een verbaal geweld dat tot niet zolang geleden gereserveerd leek voor politici of beroemdheden in tabloids. Ronson opent zijn boek bijvoorbeeld met de lynchpartij van Jonah Lehrer, de schrijver van psychologische boeken die zijn reputatie (en baan) verloor toen bekend werd dat hij citaten had verzonnen en zelfplagiaat had gepleegd. Nauwgezet beschrijft Ronson hoe Lehrer’s ‘sorry’ aan de wereld genadeloos wordt afgemaakt in tweets die tijdens de speech van de gevallen schrijver op een groot scherm achter hem worden geprojecteerd.
Wat is er eigenlijk zo leuk aan het afbranden van anderen? Hoe kan het dat sommige mensen ogenschijnlijk onbeschadigd uit zo’n afstraffing komen, terwijl bij anderen hun carrière en leven totaal is ontwricht na een virtuele lynchpartij? Hoe bouw je je leven weer op als je het slachtoffer bent geworden van zo’n agressieve meute? Ronson werpt al deze vragen op in zijn boek, maar geeft er slechts gedeeltelijk antwoord op.
Zijn kracht ligt in het interviewen van betrokkenen en het beschrijven van de digitale lynchpartijen. Dat doet Ronson zo goed dat je je aan het eind afvraagt wat iemand in godsnaam nog op Twitter doet, gezien het grote risico om in een dodelijke wurggreep van het beest te belanden. Om met de schrijver Greg Stekelman te spreken (in zijn laatste Tweet op 10 mei 2012): ‘Twitter is no place for a human being.’
