‘En, waren er nog lekkere wijven bij? Viel er nog wat te neuken?’ Het klonk alsof ik op een studentenfeest meeluisterde met een paar dronken jongens. Maar ik was op mijn werk. Ik zat in een Transavia-vliegtuig dat speciaal was gecharterd voor het bedrijf waar ik werkte, onderweg naar een bedrijfsuitje in Lapland.
De man die dit riep was een van de partners. Ik wilde iets zeggen, maar wist niet wat, en ik keek mijn collega Lisa naast me geschrokken aan. We zeiden niets en keken uit het raam.
Na een dag twijfelen besloten we samen op de man af te stappen. Mijn hart bonkte in mijn keel, maar Lisa sleurde me mee en voordat ik het wist, stonden we voor hem.
We vertelden hem hoe we ons hadden gevoeld in het vliegtuig. Hij schrok zichtbaar en schaamde zich. Hij stamelde dat hij zich op zo’n uitje voelde alsof hij met zijn vrienden in de kroeg was. Een eerlijk antwoord. Maar ook een slap excuus.
Een keerpunt
Die dag was voor mij een keerpunt. Ik realiseerde me dat er nog lang geen sprake was van gelijkheid tussen mannen en vrouwen. Als mannen op zulke machtige posities dit soort taal uitkraamden, in het openbaar, op hun werk, zonder zich überhaupt te realiseren wat daar mis mee was, hadden we nog een lange weg te gaan. Als dit hun bewuste of onbewuste gedachten waren, hoe zou dat hun gedrag dan beïnvloeden op de werkvloer, tijdens sollicitaties, evaluaties en promotierondes?
Ik ging met mijn vrouwelijke collega’s in gesprek en schrok van hun verhalen, die gingen over seksistische opmerkingen (‘Jij bent hier zeker aangenomen om een beetje mooi te zitten wezen?’) en flauwe ‘grapjes’ (‘Weet je wat jij moet doen: een abonnementje op het FD nemen, zodat je eens wat anders leert dan van die modeblaadjes die je altijd leest!’), maar ook over seksuele intimidatie.
Zagen aan de stoelpoten van het patriarchaat
Nadat ik een tijd intern onderzoek had gedaan en advies had gegeven aan de directie, duurde het me allemaal te lang. Ik besloot mijn baan op te zeggen. Ik verruilde het zescijferige salaris, de extravagante bedrijfsuitjes en de vrijdagmiddagborrels voor de vrijheid om aan de stoelpoten van het patriarchaat te zagen.
Ik startte mijn eigen bedrijf en kwam bij multinationals, advocatenkantoren, overheden en maatschappelijke organisaties. Overal waren mannen aan de macht, verdienden mannen het meeste geld, en hadden vrouwen te maken met seksisme - van alledaagse opmerkingen en onderschatting tot intimidatie en geweld.
Geen geduld meer
Hoe langer ik me met het onderwerp bezighield, hoe meer mijn geduld begon op te raken. Read the f*cking research, dacht ik steeds vaker als er weer een man was die ‘zich gewoon afvroeg’ of het allemaal wel zo erg was, en dat het ‘in Nederland toch best meeviel’. Nog bozer werd ik van bedrijven die op sociale media jubelende posts deelden rond Internationale Vrouwendag, terwijl ze geen actie ondernamen om iets te doen aan de gapende loonkloof in hun organisatie.
Vrouwen verdienen beter
Dat vrouwen beter verdienen is evident: ze verdienen meer geld, meer macht en meer ruimte om hun ideeën te verkondigen en zichzelf te zijn, vrij van seksistische overtuigingen en sociale normen.
In dit boek onderzoek ik waarom vrouwen nog steeds niet krijgen wat ze verdienen, en wat we eraan kunnen doen om dat te veranderen. Ik hoop dat dit boek je inzicht geeft in hoe we ervoor staan, en dat je het, als je het eenmaal ziet, ook niet meer los kunt laten. Ik hoop dan ook vooral dat dit boek je zal inspireren tot actie.
Deze preview verschijnt in aanloop naar internationale vrouwendag op 8 maart. Managementboek zet deze week vrouwelijke auteurs in de schijnwerpers. Ontdek ze op managementboek.nl/v.
