Dat Erik Bertrand Larssen met ‘Genadeloos’ een verre van zweverig boek heeft willen afleveren, blijkt al direct uit de opening. Hij begint met een citaat van Al Pacino uit de film ‘Any Given Sunday’, waarin de acteur als footballcoach zijn team toespreekt. Vervolgens put Larssen uit eigen herinneringen aan de survivaltraining bij het Noorse leger. Met zijn markante kop op de cover lijkt hij te willen beklemtonen: dit is geen boek voor watjes, maar voor doorzetters!
Zijn boodschap verwoordt hij ook helder: hij wil het bewustzijn van zijn lezer aanscherpen en denkpatronen die je prestaties negatief beïnvloeden veranderen. Tot slot hoopt hij dat wij vaker ‘het goede gevoel’ ervaren.
De eerste stappen die hij zet, zijn niet spectaculair. We moeten zoeken naar een persoonlijk doel, met eigen waarden en behoeften. We hebben het vaker gelezen, maar niet altijd op een dergelijke heldere en praktische manier. De mengeling van lessen en persoonlijke verhalen zorgen voor afwisseling. De schrijver bedient zich van een eenvoudige, vlot leesbare schrijfstijl, wat zeker aan zijn populariteit heeft bijgedragen.
Larssen is wars van hoogdravende theorieën, maar daarin schuilt ook zijn zwakte. Af en toe wil hij zijn stellingen kracht bijzetten met pseudo-wetenschappelijke kennis, zonder echt te overtuigen. De ideeën van Larssen zijn duidelijk beïnvloed door zijn ervaringen als militair. Zijn voorkeur voor een Spartaanse training en discipline, is mij te kort door de bocht. Kritiekloos en met verbazingwekkend gemak lijkt hij de militaire aanpak te willen gebruiken bij iedere andere organisatievorm.
Voor wie is dit boek dan bedoeld? Zelf denkt hij - ongetwijfeld ook ingegeven door commerciële overwegingen - dat dit boek voor iedereen is. Larssen citeert veelvuldig topsporters en managers die beschrijven hoe zij zijn begeleiding als geweldig succesvol hebben ervaren. Hier spreekt iets te veel ijdelheid in door. Maar ook dat past bij de boodschap van Larssen. Wanneer je in jezelf gelooft, kun je meer dan je denkt.
Het slot waarin hij nog één keer in gaat op zijn ‘genadeloos’-motto, doet het zeer lezenswaardige boek te kort. Een zin als ‘Pijn is het duidelijkst teken dat ik nog in leven ben’, is niet aan iedereen besteed. Wat mij wel aanspreekt, zijn de praktische aanwijzingen om in het leven van alledag kleine veranderingen in je gedrag te realiseren. Haalbare doelen, zonder gelijk genadeloos aan de slag te gaan met een helweek!
