Weg van de eenvoud

De maatschappij en de moderne organisaties zijn zo ongelofelijk complex geworden dat het ons steeds meer moeite kost om het geheel te overzien. Een mens wil echter graag alles onder controle hebben en daarom wordt het steeds moeilijker om onze weg te vinden in de hedendaagse samenleving. De oplossingen die we met elkaar proberen te ontdekken worden zo ingewikkeld dat de complexiteit en de onbeheersbaarheid alleen maar groter lijken te worden. 'Weg van de eenvoud' begint met de nuchtere vraag: 'Zou het mogelijk zijn dat wij als individuen, als organisaties en als mensheid, ergens in onze ontwikkeling de weg uit het oog zijn verloren, en ook de bestemming?' In 'Weg van de eenvoud' geeft Godfried IJsseling een helder antwoord op deze vragen. Om tot bezinning te komen moeten we eerst een poosje stilstaan om onze blik te verscherpen, de omgeving in ons op te nemen en om te zien waar we nu zijn. We moeten af van het knagende gevoel van desoriëntatie en verwarring. In mijn werk als managementadviseur kom ik veel mensen tegen die behoefte hebben aan een diepere verbinding met zichzelf en daarmee aan een collectieve verbinding met de kern van de organisatie. Maar door stress en dagelijkse beslommeringen hebben zij geen tijd te werken aan persoonlijke ontwikkeling. Met grote verwachtingen begon ik aan het tweede boek van IJsseling. In zijn eerste boek 'Persoonlijke ontwikkeling' beschreef hij namelijk het leerproces om authentieker te functioneren. Het is nodig dat een mens zich ont-wikkelt; dat je de 'jas' uitdoet die je eigen uniciteit verhult. In 'Weg van de eenvoud' gaat IJsseling nog verder als hij stelt dat persoonlijke ontwikkeling het afdalen in jezelf is. Hij zegt dat het een proces is waarbij je de wikkels afwikkelt die om de kern heen zitten. Dit zal meer leiden tot bevrediging dan de geijkte weg van snelle oplossingen voor onmiddellijke vragen. Met elkaar weten we allang dat het hier en nu geen lineair proces is, maar een systeem van zaken die met elkaar verband houden en elkaar beïnvloeden. Toch blijven we bezig het systeem te ontrafelen. We willen alles horen, zien en weten. We eisen authentiek leiderschap en bedoelen daarmee dat leiders moeten zijn zoals wij zelf willen zijn. Leiders die hieraan gehoor geven, zien we daardoor als gewone, feilbare mensen, terwijl we met elkaar roepen om sterke leiders, maar geen autoritaire. Dit conflicteert met elkaar. Er is dus niet alleen sprake van een leiderschapscrisis, maar ook van een volgerscrisis. Eigenbelang is een sleutelwoord in de crises die we momenteel met elkaar doormaken. IJsseling stelt dat degene die door onverantwoord, egoïstisch gedrag gedreven blijft niet aanwezig is in het hier en nu en geen liefde heeft voor zijn vak. Om te werken aan een duurzame samenleving is het zaak om persoonlijke verbinding met de organisatie aan te gaan. Ook dit is geen lineair proces van A naar B, maar een ontmoeting met jezelf. Als dit lukt, wordt de uitoefening van je vak een manifestatie van wie je in essentie bent. Tussen de vele populistische managementlectuur die verschijnt, is dit fraaie boek - in vakantietijd, maar zeker ook daarna - een absolute aanrader. Toen ik bedacht dat het boek soms met iets meer snelheid geschreven had mogen zijn, vroeg ik me meteen af of ik naar de snelle oplossing op zoek was. Deze vraag bracht mij terug op de weg van de eenvoud, die we samen moeten gaan bewandelen. Het boek voldeed daardoor aan mijn grote verwachtingen.