Heel herkenbaar

Paul Verburgt fulmineert in zijn boek 'Heel herkenbaar' fel tegen de snel uitdijende ondersteunende diensten zoals afdelingen personeelszaken, financiën en stafmedewerkers. En van managementteams moet hij al helemaal niets hebben, ze houden elkaar maar in stand en niemand ziet het nut ervan. Maar o wee als je geen deel uitmaakt van het MT. Dan hoor je er niet bij. Het MT is daarmee verworden tot een soort orgaan in plaats van een simpele vergadering. Paul Verburgt heeft geprobeerd dit tegen te gaan met korter en strakker vergaderen, maar zonder echt succes. Dit veranderde toen hij in een bedrijf kwam te werken waar men ternauwernood een faillissement wist te ontlopen en met zelfsturende kleine teams aan de slag ging. Dit vormde de basis voor wat Verburgt 'Minimal management' noemt, en dat komt neer op een 'MT-verbod'. Vergaderen kost het Nederlands bedrijfsleven volgens TNO op jaarbasis 60 miljard euro, dus het is niet voor niets dat Verburgt hier zo op ingaat. Wat dit punt betreft zit Verburgt wel op een lijn met Ricardo Semler, die in zijn boek Semco-stijl aangeeft dat Semco beter af is zonder HRM, IT en staf. Vergaderingen zijn er toegankelijk voor alle medewerkers en alleen toegestaan als er iets zinvols te bespreken is. Opvallende onderwerpen zijn de permanente paarse krokodillenjacht, de omgekeerde ideeënbus en een kast met klachten. Als medewerkers niet serieus genomen worden of door allerlei onduidelijke regels onderdrukt worden zal niemand de moeite nemen om waanzinnige regels, nieuwe ideeën of klachten te opperen. Er wordt toch niets mee gedaan! De auteur laat aan de hand van vele voorbeelden zien dat juist het investeren op dit punt veel goodwill bij medewerkers, maar ook veel winst voor het bedrijf kan opleveren. Juist mopperende mensen binnen het bedrijf blijken heel betrokken medewerkers te zijn die vaak gelijk hebben. Door ze deelgenoot te maken bij de uitwerking van de oplossing creëer je draagvlak.Dit past dan weer goed in de cultuurverandering die echt niet, zoals geleerden beweren, zeven jaar hoeft te duren. Het gaat immers om een accentverschuiving zoals Paul Verburgt dat noemt. Verburgt verbaast zich ook over het feit dat managers zo goed betaald worden en dat voor een functie met beperkte houdbaarheid. In de winkel zijn producten met een korte houdbaarheid juist afgeprijsd. Misschien moet hij dan het boek van Theo IJzermans en Tieneke Dijkstra 'Je zult maar de baas zijn' eens lezen. Daarin geven de auteurs juist aan dat de hoge salarissen als een compromis gezien moet worden en het als smartengeld gezien moet worden in ruil voor een 'rotklus'. Ook met medewerkers tevredenheidsonderzoeken heeft Verburgt niet zoveel op, de resultaten geven twee kampen te zien. Het zie-je-wel kamp of het hoe-kan-dat-nou kamp. Je wordt er niets wijzer van. Het draait allemaal om samenwerking tussen afdelingen en voor Verburgt is er maar een belangrijk signaal zodra medewerkers niet meer over ik of we praten maar over ze dan is er iets aan de hand. Dat sluit goed aan bij de constatering van Rolf Mulder in 'Baggeren door de prut' waar hij de uitspraak doet 'de grootste prut ligt tussen de verschillende organisatieonderdelen'. Volgens Verburgt heeft hij dit boek geschreven voor managers met het doel hun leven leuker te maken en hun werk beter te laten organiseren. Met dit boekje en de vlotgeschreven columnachtige stijl heeft hij dat volgens mij wel bereikt. Er staan voldoende voorbeelden uit zijn eigen praktijk in beschreven; dus er is voor elk type managers wat wils. 'Heel herkenbaar' lijkt me het ideale cadeautje om aan alle startende (ambitieuze) managers te geven, dan blijven ze wellicht op het realistische pad. Paul Verburgt is oprichter van het adviesbureau Minimal Management en schrijft in dit boek dat hij van plan is om een boekje hierover te schrijven. Dat lijkt me een interessant boek waar ik naar uitkijk.