Verburgt - zelf jarenlang manager binnen zowel de overheid als de commerciële sector - gruwt van dergelijk modern machtslingo. ‘De alledaagsheid ervan verhult de ware bedoeling: afhouden, klein houden, stilhouden.’Hij nam de twintig gevallen van Bazenbargoens die hem het meest in de weg zitten, en onderwierp ze alle twintig aan een nadere inspectie. Dat resulteerde in wrange, zurige, maar toch ook volijke analyses waarin hij de - fictieve - gebruiker van dergelijk bargoens zoveel mogelijk te kakken zet.
Soms is dat heel vermakelijk, zoals in het stukje over de zin ‘Je kunt niet iedereen te vriend houden’: ‘Ik zit nooit meer om half zes aan tafel. En mijn kinderen zeggen steeds vaker "meneer" tegen me, wat overigens wel prettig is als je de verhouding zakelijk-privé een beetje in balans wil houden.’ De protagonist is hier een egomane manager die aan zijn dagboek bekent dat hij altijd zoveel beter blijkt te zijn dan de rest en daar zelf ook niets aan kan doen.
Of bij het pijnlijke ‘Hoe vind je zelf dat het gaat?’ Volgens Verburgt een zin ‘als een vervalst schilderij’. Omdat deze alleraardigste manager zijn mindere met het antwoord op deze vraag altijd kan opknopen.
Rake observeringen die Verburgt met kleurrijke taal tot ons laat komen. En menig manager zal bij lezing het schaamrood naar de kaken vliegen. Daarom: van harte aanbevolen bij leidinggevend Nederland. Want zoals de auteur het zelf schrijft: ‘Macht corrumpeert, maar vrijheid wordt tamelijk bedreigend als de gebruikers zichzelf al te serieus nemen.’
Over Pierre de Winter
Pierre de Winter is freelance journalist.