Het verhaal mag als bekend worden verondersteld: wij (ja, ik ben er ook een) zijn die vermaledijde kinderen van de patatgeneratie die alles in hun schoot geworpen lijken te krijgen, maar tegelijkertijd steeds meer moeite hebben om te kiezen uit de overvloed aan mogelijkheden. Baan, partner, kinderen, het moet allemaal perfect, en als dat niet kan, nou dan moet het misschien maar niet. Ondertussen tikt de tijd door en wordt ook niet-kiezen steeds meer een definitieve keuze. Het is spitsuur in het hoofd van de dertiger, want rond die tijd word je toch op z’n minst geacht een aantal van die gordiaanse knopen te hebben doorgehakt, terwijl je zelf na de zoveelste mislukte relatie denkt: ‘Tijd voor een sabbatical.’
Nienke Wijnants – nog zo’n vermaledijde dertiger – heeft de dilemma’s met een vaardige pen beschreven. Ze neemt ons mee langs de piramide van Maslow, maakt een aantal filosofische uitstapjes om een en ander te duiden, ontleedt de dilemma’s op elk levensgebied en komt aan het einde van het boek zelfs met een aantal mogelijke oplossingen. Een van de belangrijkste is even modieus als onvermijdelijk: authenticiteit. Want wie een gezonde relatie koestert met zichzelf, kan al die dertigersdilemma’s wel aan, terwijl veel van het onvermogen van dertigers om zich een constructieve weg door hun luxeleven te banen juist te maken heeft met een gebrek aan ‘zichzelf zijn’.
Mooi om te zien dat die term niet voor niets de ultieme dooddoener van deze generatie is geworden. Velen wensen het elkaar toe – met een rosétje in de hand - maar waarschijnlijk vooral als bezwering van het eigen pijnlijke besef niet eens te weten hoe dat ‘jezelf zijn’ er dan uit zou moeten zien.
Eén aspect aan het boek werkt bevreemdend. ‘Om ervoor te waken de spreekwoordelijke gabakken lucht te verkopen’, heeft Wijnants daadwerkelijk wetenschappelijk onderzoek gedaan naar haar onderwerp. Zo geeft 72 procent van haar onderzoekspopulatie aan last te hebben van dertigerdilemma’s en scoren ze in een ‘dillematest’gemiddeld een score van 3,6 (op een schaal van 1 tot 6). Maar verder komen we over haar onderzoek eigenlijk niet of nauwelijks iets te weten. En dat is vreemd, in een boek met 250 pagina’s. Heeft ze ons niet willen vervelen met tabellen, of waren de resultaten echt zo mager?