De meeste mensen deugen, maar de spelregels niet, vindt Kristof Calvo. In de politiek regeert een negatief mensbeeld en vijanddenken, de verzorgingsstaat wordt steeds repressiever en bureaucratischer.
Onze belangrijkste instellingen zijn vandaag kweekvijvers van wantrouwen. Na 15 jaar in de Wetstraat is zijn oordeel hard: dit politieke systeem is oud, moe en versleten.
Er zit iets goed in elke mens, maar politieke keuzes bepalen of dat goede ook kan zegevieren. Ondanks verontwaardiging en soms ook teleurstelling, blijft Calvo een possibilist: een politicus die met kleine stappen radicale verandering wil waarmaken. Dromen doet de Mechelaar van een basisinkomen, vrije volksvertegenwoordigers, een erfenis voor iedereen en het einde van extreme rijkdom.
Zulke verandering is alleen mogelijk als we afscheid nemen van de spektakelparticratie en de huidige partijgrenzen durven overstijgen. Deze tijd smeekt volgens Calvo om een sterke progressieve volkspartij, die mensen en ideeën met elkaar weet te verbinden.
De Mechelaar zoekt, twijfelt en reflecteert. Hij laat zich inspireren door generatiegenoten als Rutger Bregman en Alicja Gescinska, maar evengoed door Hans van Mierlo en Rocco Granata. Hun verhalen smelten samen met Calvo’s persoonlijke zoektocht tot vergezichten voor een andere politiek.
Het resultaat is niet het zoveelste verkiezingspamflet. Met dit boek wil Calvo vooral een gesprek op gang brengen over de toekomst van progressieve politiek. Door zijn periode in Nederland eisen onze noorderburen een hoofdrol op. Het boek is dus zeker een aanrader voor alle Nederland-liefhebbers.
